Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 29 januari 2023 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 3 februari 2023, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Eduard Hanauer

1e uur

Al Kooper is een jong ventje van 19 die al een paar jaar actief is als gitarist, terwijl hij daarnaast ook piano en orgel beheerst. Een sessiemuzikant bij uitstek, te horen in bijvoorbeeld You Can’t Always Get What You Want en Like a Rolling Stone, om nog maar te zwijgen van Dylan’s twee beste albums, naar mijn mening althans. Maar hij kan nog veel meer: zo schrijft hij de nodige hits, vaak samen met de heren Brass en Levine. Op dit moment heeft hij zo twee hits in handen: Gene Piney’s I Must Be Seeing Things en het nummer waarmee Dirk en Eduard vandaag openen.

• 01 This diamond ring – Gary Lewis and the Playboys (5)
• 02 He was really saying something – Velvelettes (96)
• 03 Bye bye baby – Four Seasons (70)
• 04 Goldfinger – Shirley Bassey (98)
• 05 San Francisco Bay Blues – Au Go Go Singers
• 06 Coldest night of the year – Nino and April (82)
• 07 Baby what’s wrong – Fireballs
• 08 King of the road – Roger Miller (63)
• 09 Goodnight – Roy Orbison
• 10 Can’t you hear my heartbeat – Herman’s Hermits (85)
• 11 Don’t let the whole world know – Everly Brothers(105)
• 12 Don ‘t come running back to me – Nancy Wilson (84)
• 13 At the club – Drifters (72)
• 14 Amerikaanse top 10
• 15 Downtown – Petula Clark (1)
• 16 Come on (pack it on) – Hondells
• 17 From your lips to the ears of an angel – Kitty Kallen
• 18 New York is a lonely town – Tradewinds
• 19 Can ‘t you just see me – Aretha Franklin (99)
• 20 Diamond head – Ventures

2e uur

The Cheynes. Weer zo’n groepje dat van alles probeert, maar het lukt maar niet. Band-lid Peter Bardens, die overigens Down and Out schreef, zou later wel redelijk bekend worden, speelde bij Them en richtte de groep Camel op. Overigens is de b-kant geschreven en geproduceerd door Bill Wyman. Geen garantie voor succes, dus.

Mal verhaal: Ene Horace Ott schreef de basis van Don’t Let Me Be Misunderstood na een ruzie met zijn vriendin Gloria Caldwell; hij rondde het af samen met twee vrienden. Maar: die twee hoorden bij een andere vakbond en mochten niet samen met hem bij de credits genoemd worden. Kijk maar eens welke naam er nu bij die credits staat….

Frans de Graaff

• 01 Eight days a week – Beatles
• 02 Tu es venu a moi – Francoise Hardy
• 03 No time – Dave Dee Dozy Beaky Mick and Tich
• 04 Schommelstoel – Gert Timmerman
• 05 Johnny lui dit adieu – Johnny Hallyday
• 06 Pain in my heart – Rolling Stones
• 07 NL top 10
• 08 Sir Henry’s march – Sir Henry Orchestra
• 09 Don’t let me be misunderstood – Animals
• 10 Frank
• 11 Georgia – Shirley
• 12 Yes I will – Hollies
• 18 Come tomorrow – Manfred Mann
• 19 Ferry cross the Mersey – Gerry and the Pacemakers
• 20 What in the world’s come over you – Rocking Berries
• 21 Tired of waiting –Kinks
• 22 Engelse top 10
• 23 Girl who wanted fame – Wackers
• 24 Down and out – Cheynes
• 25 Cast your fate to the wind – Sounds Orchestral
• Terugluisteren Playback 22 januari 1965, 1e uur:
  Als je achteraf hoort dat die Everly Brothers helemaal niet zo goed met elkaar overweg konden is het een wonder dat ze wel samen liedjes schreven. En dit is bepaald niet één van de minste. Had een beter lot verdiend dan blijven hangen in de bubbling under lijst. Men vermoedt dat de meningsverschillen vooral over politiek en zo gingen, niet over muziek. En het waren ten slotte broers. Don. Die zeven jaar na zijn jongere broer overleed, had thuis een urn met as van Phil, en begroette die urn elke ochtend met ‘Good morning’….

  Ik hoop niet dat u denkt dat Anita Bryant een nummer van the Rolling Stones heeft opgenomen. Er zijn weinig grotere verschillen dan tussen de Stones en Ms Bryant….

  O ja, en die Butterflys zijn niet de Nederlandse Butterflies ( van Willem word wakker) maar de Amerikaanse verkeerd gespelde groep van Ellie Greenwich.

• Terugluisteren 22 januari 1965, 2e uur:
  Er wordt nogal wat vreemdgegaan dit uur. Zoals Gerry Goffin die het prachtige Yes I Will niet schreef met zijn Carole King maar met een ander. Dan een Zweeds groep die in het Nederlands zingt, en Connie Francis die het in het Duits probeert. Om nog maar te zwijgen van Jacques Brel die onze eigen hoofdstad bezingt, en die Italiaanse Belg Rocco Granata, die zich met moeite door zo’n moeilijke Nederlandse tekst heen worstelt.

  Dat Rob de Nijs een Amerikaanse hit vernederlandst is minder verbazend, daar is hij groot mee geworden, ten slotte. Alleen jammer dat hij de geweldige uithaal van Gene Pitney aan het eind aan anderen moet overlaten.