Rory Gallagher – Philby (1979)
Davy Jones – You Go Your Way (1967)
Milva & Ennio Morricone – Chi Mai (1972)
The Swallows – Bicycle Tillie (1953)
Waterloo – Why May I Not Know (1970)
The First Move – Gingerbread Man (1969)
Millie Jackson – A Child Of God (It’s Hard To Believe) (1972)
Val Doonican – What Would I Be (1966)
Electric Light Orchestra – Eldorado-Eldorado Finale (1974)
The Kinks – Come Dancing (1982)
Harold Melvin & The Blue Notes – Wake Up Everybody (1975)
Tim Andrews – Sad Simon Lives Again (1967)
Mind Garage – Processional-Kyrie-Gloria (1970)
Rudy Bennett – I’m So Proud (1968)
Blue Haze – Smoke Gets In Your Eyes (1972)

Rory Gallagher – Philby:

Legendarisch waren de marathonconcerten van Rory Gallagher. Intens, bezeten bijna. Tot het uiterste, hevig transpirerend in z’n klassieke houthakkershemd. Rory Gallagher speelde tot ie er bij neerviel.

Rory kwam uit Ballyshannon, Ierland. Hij begon te spelen op een plastic ukelele, kreeg op zijn negende een akoestische gitaar, kocht een elektrische toen ie twaalf was en op z’n vijftiende gaf hij, voor die tijd (‘63), een godsvermogen uit aan een tweedehands Sunburst Stratocaster: honderd pond. Hij wilde gewoon graag dezelfde gitaar als een van zijn helden, Buddy Holly. Het werd de gitaar waarop hij heel zijn carrière heeft gespeeld. Hij ging toeren met Fontana en nadat deze ter ziele ging, begon hij het trio Taste; bluesrock in de lijn van Cream, waarvoor de band later het voorprogramma van hun afscheidstournee mocht doen. Bewonderenswaardig van Eric Clapton dat ie een betere gitarist accepteerde voor zijn support act. Met Taste had hij een memorabel optreden op het beroemde Isle of Wight-festival, het Britse Woodstock, waar ook Jimi Hendrix, Miles Davis, Jethro Tull, Ten Years After, Chicago, The Doors en The Who speelden. Kort daarna viel de band uit elkaar en ging hij solo.

In 1971 kwam zijn solodebuut uit en een jaar later het memorabele Live In Europe. Mijn eerste kennismaking was pas in 1979 met Top Priority (waarna ik met terugwerkende kracht in zijn oeuvre gedoken ben). Op dat album staat ook Philby; een lied over de Engelse verrader Kim Philby die dankzij zijn positie bij MI6 belangrijke informatie aan de Communisten gaf. In het lied refereert Gallagher aan het boek The Spy Who Came In From The Cold door John Le Carre.

Het liefst trad hij op. De studio was er alleen om gauw een album op te nemen, maar zijn overmatig drankgebruik in combinatie met medicijnen deden hem geen goed. Na een levertransplantatie in London overleed hij aan een infectie in juni ‘95.

Electric Light Orchestra – Eldorado:

Van alle ELO-albums zijn er een beperkt aantal mijn favorieten: Out Of The Blue (voornamelijk door Concerto For A Rainy Day), het magistrale A New World Record en hun pièce de résistance Eldorado dat de subtitel A Symphony By The Electric Light Orchestra meekreeg. Ik durf het vergelijk met A Night At The Opera van Queen zonder meer te maken.

Eldorado is zwaar onderschat en is het eerste conceptalbum van de band. Jeff Lynne bedacht het scenario over een dagdromer die een fantasiewereld creërt om zijn dagelijkse beslommeringen en realiteit probeert te ontlopen. De reden was een opmerking van zijn vader (een liefhebber van klassieke muziek) dat ELO onwelluidend was. De invloed van The Beatles in de muziek is overduidelijk. Het was ook het eerste album waar Lynne van een orkest gebruik ging maken. De hoes van de elpee toonde (in stijl met de fantasiewereld) de slippers van Dorothy uit The Wizard Of Oz.

Ik had On The Third Day al in de platenkast staan, maar bij de eerste tonen van Eldorado was ik verkocht. Deze sublieme combinatie van progrock en klassieke muziek was de reden dat ik de daaropvolgende albums tot en met Discovery zou aanschaffen. De laatste was toch wel beduidend minder dan Out Of The Blue en bij Xanadu haakte ik af. Pas in 2001 zou ik weer een ELO-album aanschaffen (Zoom), maar de genialiteit van de elpees uit de jaren zeventig was definitief verdwenen.