Johnny Shines – Give My Heart A Break (1974)
Buddy Holly – Heartbeat (1958)
Little Feat – Spanish Moon (1974)
Eric Burdon & War – They Can’t Take Away Our Music (1971)
Margo Guryan – Sunday Morning (1968)
Frankie Miller – To Dream The Dream (1982)
The Whiskers – Morning Dew (1968)
Sly & The Family Stone – Family Affair (1971)
Riccardo Cocciante – Margherita (1976)
The Mirage – And Life Goes On (1968)
Black Ivory – Mainline (1979)
The Shadows Of Knight – I’m Gonna Make You Mine (1966)
Joey Dyser – Let The Sun Shine In (On My World Again) (1975)
Francis Lai – Générique (1977)
King Crimson – Starless (1974)
Nat ‘King’ Cole – On A Bicycle Built For Two (1963)

Frankie Miller – To Dream The Dream:

Heb je jezelf ooit wel eens afgevraagd hoe je leven eruit zou zien wanneer je op een bepaald tijdstip in het verleden (figuurlijk) rechts in plaats van linksaf was gegaan? Of het lef had gehad van baan te verwisselen? Of brutaal op die aantrekkelijke collega was afgestapt? Of….?

Je kan het romantisch bezien, maar ook sociaal of politiek. Hoe was de Tweede Wereldoorlog verlopen indien de aanslag op 20 juli 1944 door von Stauffenberg wel gelukt was? Was er dan eerder vrede geweest of hadden de SS-topstukken – niet gebonden door de strategische onkunde van Hitler – een heel andere destructievere koers gevaren? Hoe zou Nederland er uit zien indien vadertje Drees in 1946 niét de basis voor de AOW gelegd had en de Katholieke coalitiegenoten niet had weten over te halen. Hoe zou de V.S. zich ontwikkelt hebben mét Martin Luther King en/of J.F. Kennedy? Of zou het Nederlandse (en misschien wel Europese) politieke landschap drastisch veranderd zijn indien Pim Fortuyn niet vermoord zou zijn geweest?

Frankie Miller schreef in 1982 voor zijn achtste album Standing On The Edge het lied To Dream The Dream. Over een fantasie in een droom. Wat als….? Een schitterende lied in de stijl van Bob Seger, maar de rauwe soulvolle stem van Miller geeft het dat beetje extra. Nou had hij al een aantal heel mooie en onderschatte liedjes op zijn conto staan: Be Good To Yourself en Caledonia en bekender zijn Love Letters en Darlin’ dat door Willem Duyn een flinke Nederlandstalige hit werd. Als componist was hij verantwoordelijk voor Thin Lizzy’s Still In Love With You en veel van zijn liedjes zijn door anderen gecovered. Rod Stewart zei ooit eens dat Miller de enige blanke zanger was die hem tot tranen kan beroeren.

Nat ‘King’ Cole – On A Bicycle Built For Two:

Wanneer de grote crooners uit de jaren ‘50 en ’60 op een rijtje gezet worden zijn er drie die toch een beetje achterblijven. Iedereen kent Frank Sinatra, Dean Martin, Perry Como, Andy Williams en Tony Bennett, maar Sam Cooke zal zelden in dit rijtje opgenomen worden. Wel bekend, maar ondergewaardeerd zijn twee ‘zwarte’ zangers die tijdens hun actieve leven veel met discriminatie te maken hebben gehad: Sammy Davis Jr. en Nat ‘King’ Cole. De laatste was misschien wel net zo goed en groot als Ol’ Blue Eyes, maar ja….dat kleurtje. Het blanke gezelschap kwam graag naar hen luisteren, maar ze moesten een andere ingang nemen en mochten niet in dezelfde zaal eten. Sammy Davis Jr. had zijn kompaan uit de Rat Pack (Sinatra) die simpelweg dreigde niet op te treden indien Davis niet dezelfde behandeling kreeg.

Cole had vrijwel zijn hele leven te maken met racisme en discriminatie. Hij werd op het podium door KKK-leden aangevallen en toen hij in 1948 een huis in Hanock Park, Los Angeles wilde kopen werd hij door zijn blanke buren op alle fronten dwars gezeten. Desondanks kocht hij het huis, maar vond raciale tekens in de tuin, vuurwerk tot zelfs een kogel die afgeschoten werd en hun hond werd vergiftigd.

Cole had een donkerbruine stem en is verantwoordelijk voor tal van bekende hits: Ramblin’ Rose, Smile, Pretend, Those Lazy Hazy Crazy Days Of Summer, Mona Lisa, Unforgettable, (Get Your Kicks On) Route 66 en natuurlijk When I Fall In Love. Maar er is er eentje die iedereen (in ieder geval de oudere jongeren) ook kent, maar meestal niet de titel weet: On A Bicyle Built For Two. Het origineel stamt uit 1893 en heette toen Daisy Bell, maar Cole’s versie maakte het wereldbekend.

De kracht van het lied is dat het gemakkelijk mee te zingen of neuriën is. Het is ook meerdere malen in de technologie gebruikt, waaronder in 1961 toen in het Bell laboratorium een IBM 704 geprogrammeerd werd om Daisy Bell te zingen. Een van de aanwezigen was Arthur C. Clarke die het gegeven in zijn 2001: A Space Odyssey verwerkte: de HAL 9000 computer zingt dit lied terwijl het gedeactiveerd wordt. Stanley Kubrick nam het over in de gelijknamige film. Een waarschuwing: On A Bicyle Built For Two is een absolute oorwurm.