Joan Jett & The Blackhearts – I Love Rock ’n Roll (1981)
America – Another Try (1974)
Maxine Brown – We’ll Cry Together (1969)
Kraftwerk – Das Modell-The Model (1978)
George Harrison – Bangla Desh (1971)
Nobody’s Children – Good Times (1968)
El Chicano – Tell Her She’s Lovely (1973)
Hirth Martinez – Altogether Alone (1975)
Every Mother’s Son – Come On Down To My Boat (1967)
Gas Company – If You Know What I Mean (1967)
Isaac Hayes – Never Gonna Give You Up (1971)
Willeke Alberti – Telkens Weer (1975)
Simon & Garfunkel – April Come She Will (1966)
The Stooges – Dirt (1970)
Cliff Richard & The Shadows – Gee Whiz It’s You (1960)
Casey & The Pressure Group – The Heart Of A Woman (1970)

Joan Jett & The Blackhearts – I Love Rock ’n Roll:

1979: The Runaways gaven een concert. Daar moest ik bij zijn. Ik wilde de rockchicks live meemaken. Muzikaal waren het geen hoogvliegers, maar deze damesband was ‘eye-candy’ met hun uitdagende poses. Zangeres Cherrie Currie liep in haar ondergoed en de anderen in strak leer.

Tijdens het concert sta ik vooraan en kijk mijn ogen uit. Joan Jett en ik hebben oogcontact en ze glimlacht naar me; waarschijnlijk heeft mijn ondeugende lach en imposante fysiek haar interesse gewekt? Na de voorstelling word ik gevraagd mee te gaan voor een after-party en Joan en ik raken aan de praat. Ze is duidelijk onder de indruk van mijn bovengemiddelde IQ en ze nodigt me uit voor een drankje op haar kamer. Van het één komt het ander. In elkaars armen vraagt ze of ik bij haar wil blijven tijdens de tournee en daarna mee wil gaan naar de U.S. Daar hoef ik niet lang over na te denken; een droom die uitkomt!

Joan verlaat The Runaways en begint een solocarrière. In het begin verliep het moeizaam, maar in 1981 breekt ze definitief door met I Love Rock & Roll. Natuurlijk reis ik met haar mee naar haar concerten. Haar platen verkopen uitstekend, maar na 1984 wordt het een onsje minder. In 1987 levert ze een lied voor de Light Of Day-soundtrack en het succes lijkt terug te keren. Maar tegelijkertijd met het vertrek van haar drummer en basgitarist – en zonder enige waarschuwing – krijg ik de mededeling dat het over is. Ze wil me ineens niet meer zien. Rockbitch. Met een schok en badend in het zweet word ik wakker en besef dat het een droom was.

George Harrison – Bangla Desh:

Het lied is speciaal geschreven voor de twee epische concerten om geld op te halen voor vluchtelingenhulp in Bangla Desh. In 1971 probeerde Oost-Pakistan zelfstandig te worden, maar (zoals zo vaak) betaalde de burger de rekening voor de politieke en militaire onrust en geweld. Zeven miljoen mensen vluchtten naar India. Vlak voor de onrusten was Oost-Pakistan al getroffen door een cycloon en hadden de zware regenval en overstromingen het land geteisterd en waren velen dakloos en zonder voedsel en water achter gebleven.

Ravi Shankar sprak hierover met George Harrison en in juni werden de voor-bereidingen voor een benefietconcert in New York getroffen. Het was tevens het allereerste benefietconcert ooit. Ze hoopten US$ 25.000 op te halen voor hulp, maar het concert was vrijwel direct uitverkocht zodat een tweede gepland werd. George Harrison had enkele vrienden gevraagd belangeloos op te treden: Eric Clapton, Ringo Starr, Billy Preston, Bob Dylan en Leon Russell. Uiteindelijk werd er US$ 250.000 aan kaartverkoop verdient dat aan Unicef werd overgemaakt. De voorverkoop van de registratie (album) leverde Apple Records nog eens bijna 4 miljoen op. Natuurlijk kwam er een kink in de kabel; manager Allen Klein was vergeten het concert als een benefiet bij de belastingdienst op te geven, waardoor de inkomsten uiteindelijk tien jaar vastgezet stonden. Wel maakte Apple vlak voor de controle nog snel twee miljoen over naar Unicef. In 1985 was er in totaal $12 miljoen overgemaakt. In hedendaagse termen is dat een druppel op een gloeiende plaat, maar toen een enorm bedrag. Bovendien zorgde de concertreeks en de positieve reclame dat er via ander wegen nog meer donaties binnen kwamen.

George Harrison schreef de single Bangla Desh speciaal voor het concert en het werd 21 juli vlak voor het concert released. In Europa werd het vrijwel overal een grote hit, maar in de V.S. kwam het niet verder dan de 23ste plek. Overigens heeft Harrison het lied na het concert nooit meer live gespeeld.