Jerry Keller – Here Comes Summer (1959)
Meat Loaf – You Took The Words Right Out Of My Mouth (1977)
Pink Floyd – Summer ’68 (1970)
Robin Ward – Wonderful Summer (1963)
The Stranglers – Peaches (1977)
Go-Go’s – Vacation (1982)
Johnny Rivers – Summer Rain (1967)
Bobby Goldsboro – Summer (The First Time) (1973)
Peter Maffay – Und Es War Sommer (1976)
Street Corner Society – Summer Days, Summer Nights (1967)
Graham Gouldman – Sunburn (1979)
Bob Marley & The Wailers – Sun Is Shining (1971)
Dick Glasser & Co. – In The Sunshine Days (1967)
Mo – Fred Astaire (1981)
Night – Hot Summer Nights (1979)
Bobby Rydell – Kissin’ Time (1959)

The Stranglers – Peaches:

The Stranglers werden eind jaren zeventig onder de punk gerekend, terwijl ze weliswaar niet politiek correct waren maar er wel in hun teksten de draak mee staken. Ook het overbekende Hammondorgel wat niet des punks. Ze waren veelzijdiger dan de meeste punkbands en dat is ook de reden waarom ze decennia lang overeind bleven.

In 1977 staan perziken centraal met een lekkere baslijn, een gruizige stem en vol innuendo, die weinig aan de verbeelding overlaten. De BBC deed het lied dan ook onmiddellijk in de ban en dus werd het een hit. Waarom dat draaiverbod? Het gaat gewoon over een man die op het strand loopt en in zichzelf praat en naar vrouwenbillen en borsten kijkt. Ik zie in mijn gedachten de vieze man met vet haar van Koot & Bie. Hij beschrijft wat vrouwen, hij heeft wat fantasietjes, krijgt het warm en denkt dan over een stukje zwemmen om de groeiende gemoederen wat te bedaren. Heel netjes eigenlijk (en tamelijk hypocriet van de BBC), want wat is er mis met mooie billen en borsten?

Mo – Fred Astaire:

Je zal het misschien niet geloven, maar ook in 1980 bestonden er al lange files. ’s Ochtends gewoon aansluiten met als enige verpozing de radio of cassettespeler. Sommigen deden tegelijkertijd andere werkzaamheden zoals scheren of opmaken. Menigeen las de krant totdat een claxon hen wakker schudde en iedereen weer twee of drie auto’s kon opschuiven. Feitelijk is in vier decennia weinig veranderd, ondanks de vele pogingen van onze bestuurders. Regeren is vooruitzien, maar dan moet je wel een visie hebben.

Afijn, tijdens mijn dagelijkse kruipbeurt van thuis naar werk (en omgekeerd) stond meestal de radio aan in de hoop nieuw werk te kunnen beluisteren. Er waren tenslotte nog geen YouTube of Spotify, en behalve de radio was een bezoek aan de platenboer of het aanschaffen van een muziekmagazine de enige manieren om een idee te krijgen van de nieuwe stromingen. De punkbeweging was inmiddels alweer op sterven na dood en de new wave deed haar intrede. Ineens klonk er een apart deuntje door de luidsprekers. Synthesizers, straf drumwerk en een heldere stem. Just a summer love affair… made me feel like Fred Astaire. Ze was kennelijk helemaal in de wolken van haar nieuwe zomerliefde. En ik van het liedje. Fred Astaire schopte het uiteindelijk tot een bescheiden hit vanwege het aanstekelijk ritme.

Uiteindelijk zou (The) Mo maar zes jaar bestaan, waarvan twee (1979-1981) in de originele bezetting met de broertjes de Lange, Harm Bieger (drums) en verpleegster Heili Helder als zangeres. Hun debuutalbum was zonder meer apart, want ze hadden gekozen geen elektrische- en basgitaar te gebruiken. Deze – normaal gesproken – broodnodige instrumenten werden vervangen door diverse toetseninstrumenten en een fagot. Helaas kan de band het in de zaal niet waarmaken en in juni 1981 is alleen drummer Bieger nog van de originele band over.

Mo gaat van start met een nieuwe zangeres, Linda Bloemhardt, en er wordt zelfs een minihitje met Cheese gescoord. In alle eerlijkheid was versie 2.0 niet langer vernieuwend en tot een gemiddeld popbandje verworden. Mijn liefde voor de band was dan ook van korte duur.