Osmonds – Hold Her Tight (1972)
The Avant-Garde – Naturally Stoned (1968)
Karen Dalton – Something On Your Mind (1971)
Screamin’ Jay Hawkins – Constipation Blues (1969)
Steely Dan – Haitian Divorce (1976)
Brook Brothers – Warpaint (1961)
Bob Welch – Ebony Eyes (1978)
The Counsellors – I’ll Be Your Man (1965)
The Detroit Emeralds – You Want It You Got It (1971)
The Velvet Underground – Pale Blue Eyes (1969)
Joe Dassin – L’été Indien (Africa) (1975)
Mitch Miller – March From the River Kwai (1957)
Valentine Brothers – Money’s Too Tight To Mention (1983)
Mark Eric – Night Of The Lions (1969)
Clover Leaf – Tell The World (1971)

Screamin’ Jay Hawkins – Constipation Blues:

Het is een beetje een vies praatje (zouden de Clicheemannetjes zeggen), maar er zijn veel mensen die last van verstoppingen hebben. Een kwartier op de pot zitten voor een kleine keiharde keutel. Het gevoel dat er een voetbal naar buiten moet komen. Hard werken voor een minimale beloning, en met een beetje pech springen er ook nog enkele aambeien. Ik kan mij voorstellen dat het geluid van een plons voor opluchting zal zorgen… tot de volgende keer. Ik mag mij gelukkig prijzen, want ik heb geen last van dit ongemak. Screamin’ Jay Hawkins wel, want hoe kom je anders op het idee om er een liedje over te schrijven? Of heeft hij de bijnaam Screamin’ juist gekregen vanwege zijn verstopping?

Constipation Blues staat op het album What That Is! uit 1969; zijn tweede officiële album in tien jaar vanwege een gevangenisstraf en een zelfverkozen verbanning naar Hawaii. Hawkins bezwangerde zijn muziek met humor en op de albumhoes bedankt hij president Nixon voor his efforts to recapture the era of the early 50’s. Hawkins heeft Constipation Blues twee keer op het podium op een toilet gezongen. Hij weet perfect de geluiden van een poging tot ontlasting te creëren en de sax kopieert het geluid van een scheet. Ga er maar even voor zitten…

Bob Welch – Ebony Eyes:

Sommige artiesten schijnen altijd op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn. Of op het verkeerde moment weg te gaan, zoals een feestje verlaten omdat er niets gebeurt en de volgende dag te horen dat het dak er af gegaan is.

Bob Welch ging op jeugdige leeftijd naar Parijs om daar aan de Sorbonne te studeren, maar deed weinig meer dan dagelijks hash roken. Uiteindelijk keerde hij terug naar Californië om daar aan de universiteit Frans te studeren, maar stapte op voor de examens (1964) om als gitarist in The Seven Souls te spelen. Ze hadden weinig succes, alhoewel I Still Love You een Northern Soul culthit is geworden. In 1969 hield de groep op te bestaan. Terug naar Parijs om daar een trio op te richten, dat (wederom) geen succes had.

In 1971 werd Welch tegelijkertijd met Christine McVie door Fleetwood Mac gevraagd tot de band toe te treden, omdat Peter Green en Jeremy Spencer de groep hadden verlaten. Fleetwood Mac liet onder Welch’s aanwezigheid de blues los om een meer melodieuze popgroep te worden. Ze maakten vijf albums, die gematigd succesvol waren. Eind 1974 nam Welch ontslag wegens oververmoeidheid, zijn scheiding en het gevoel dat zijn creativiteit opraakte. In de nieuwe samenstelling met Stevie Nicks en Lindsey Buckingham had Fleetwood Mac direct succes. Hij ging weer terug naar Parijs en richt het weinig succesvolle hardrocktrio Paris op, dat slechts twee albums zou maken.

Eind 1977 komt zijn eerste soloalbum uit, French Kiss. De muziek is een combinatie van hard rock met een disco-achtig ritme en strijkers plus een remake van de (door hem geschreven) Fleetwood Mac single Sentimental Lady, dat de #8 positie zou bereiken. Echter, Ebony Eyes is de ‘earcatcher’ van het album en gaat over een verlegen ‘eyecatcher’ met mooie donkerbruine ogen. Ik heb de single ooit aan een meisje – met ogen waarin je kon verdrinken – geschonken in de hoop een Franse kus te kunnen stelen. Het album werd platina en de opvolger verkreeg nog de gouden status, maar alle daaropvolgende albums (tot en met 1983) waren nauwelijks interessant en niet succesvol. En toen stak het oude probleem weer de kop op: op het verkeerde moment opstappen, want hij nam afscheid van Guns ’n Roses met wie hij samenwerkte en in zijn garage oefende.

Extra zuur is dat in 1998 alle Mac-bandleden inclusief Spencer, Green en zelfs de in 1972 ontslagen alcoholistische zanger/gitarist Kirwin in de Rock & Roll Hall Of Fame zijn opgenomen met uitzondering van Bob Welch. My era was the bridge era. It was a transition. But it was an important period in the history of the band. Mick Fleetwood dedicated a whole chapter of his biography to my era of the band and credited me with ‘saving Fleetwood Mac’. Now they want to write me out of the history of the group. It hurts.

Bob Welch pleegde in 2012 op 66-jarige leeftijd zelfmoord, nadat een ruggemerg-operatie niet goed gelukt was en hij aanhoudende pijn zou blijven ondervinden en nooit meer goed zou kunnen functioneren. Hij werd door zijn vrouw gevonden voor wie hij een liefdesbrief van negen velletjes geschreven had. Hij wilde niet dat ze voor een invalide moest zorgen.