PLAYBACK 19 november 1965 – zo 19 november 20-22 u + vrij 24 november 23-01 uur

Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 19 november 2023 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 24 november 2023, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Koen Edeling

1^e uur

Paul Simon schreef The Sounds of Silence (soms zonder de meervoud-s) begin 1964, voor het album Wednesday Morning, 3 a.m.. Het nummer werd in folk-kringen niet serieus genomen en de LP deed niks. Terwijl Simon in Europa toerde om wat zelfvertrouwen op te doen besloot producer Tom Wilson om het akoestisch opgenomen nummer te versterken met gitaren en drums. Dat was nog een hele klus, want het tempo van de opname wisselde nogal. Dat is nog steeds duidelijk te horen. In november 1965 begonnen disc jockey’s het nummer plotseling te draaien, en the rest is history. Overigens wisten noch Simon noch Garfunkel iets af van deze elektrische versie. De eerste vond het verschrikkelijk. Garfunkel had er vrede mee.

01 Turn turn turn – Byrds (7)

02 Apple of my eye – Roy Head (77)

03 Baby ain’t that fine – Gene Pitney + Melba Montgomery

04 The Duck – Jackie Lee (100)

05 The little girl I once knew – Beach Boys

06 Sounds of silence – Simon and Garfunkel (80)

07 Hang on sloopy – Ramsey Lewis Trio (61)

08 Sunday and me – Jay and the Americans (66)

09 Go away from my world – Marianne Faithfull (89)

10 You didn’t have to be so nice – Lovin’ Spoonful (105)

11 Make the music pretty – Bobby Fuller Four

12 Let’s hang on – Four Seasons (6)

13 You’re the one – Vogues

14 Amerikaanse top 10

15 I hear a symphony – Supremes (1)

16 Lucy in London – Phil Spector

17 Let me be – Turtles (36)

18 One has my name – Barry Young (63)

19 Come in stranger – Ian and Sylvia

2e uur

Hoe een eenvoudige straatmuzikant miljoenen platen verkocht. Het was op het perron van station Twickenham (ten zuid-westen van Londen) dat Long John Baldry iemand hoorde zingen en spelen, en meteen dacht: díe past wel in mijn groepje. Dat groepje was The Hoochie Coochie Men, en de zanger was ene Rod Stewart. Hij kreeg ook de kans om wat solo-platen op te nemen, zoals het nummer dat we vandaag draaien, maar het succes bleef voorlopig uit. (wordt vervolgd)

Je hoort ze niet veel meer, maar The Four Pennies staken wat vocale harmonieën betreft met kop en schouders boven hun tijdgenoten uit. Juliet wordt af en toe nog gedraaid maar hun andere juweeltjes nauwelijks nog. Maar ja, dat is onze rol: het verwaarloosde toch een plek in de spotlight te geven! Luister naar hun prachtige versie van een nummer van Buffy Sainte-Marie.

• Frans de Graaff

• 01 The Carnival is over – Seekers

  02 Whole lotta love – Cheetahs

  03 Fais la rire – Hervé Vilard

  04 My generation – Who (36)

  05 Still I’m sad – Yardbirds (37)

  06 Yesterday man – Chris Andrews

07 NL top 10

• 08 The day will come – Rod Stewart

  09 Neon City – Billy J Kramer and the Dakotas

  10 The river – Ken Dodd (34)

  11 Walk hand in hand – Gerry and the Pacemakers (41)

12 Frank van Heerde’s observaties

• 13 How can you tell – Sandie Shaw (46)

  14 Everyday – Moody Blues (50)

  15 Until it’s time for you to go – Four Pennies (19)

16 Engelse top 10

• 17 You make it move – Dave Dee Dozy etc

  18 Don’t talk to me of protest – Jonathan King

  19 War lord – Shadows

Terugluisteren

12 november 1965 1^e uur

Wat een verademing om te horen dat Ray Stevens ook ‘gewone’ liedjes kan uitbrengen naast zijn komisch bedoelde producten. Maar ja, dit is dan niet een door hemzelf geschreven nummer, het komt van Joe South, en die is vanzelf al veel serieuzer dan Stevens!

Eigenlijk zijn het vandaag de Statler Brothers die meer in het straatje van Ray Stevens opereren. Na de scheiding maakt zij zich zich kennelijk zorgen over haar ex. Nee, hoor, beweert die, ik vermaak me kostelijk. Ik kijk de hele dag TV en tel de bloemen op het behang….

Een fraaie versie van Let’s Get Together door de groep We Five laat horen hoe belangrijk de stem van de zangeres (Beverly Bevins) was. Overigens was de eerste uitvoering die van het Kingston Trio.

2^e uur

Knap van Manfred Mann dat ze, begonnen als r ‘n’ b groep, met commercieel materiaal de ene hit na de andere scoren, hun centrale figuur, zanger Paul Jones, verliezen, overstappen op Bob Dylan covers, met een nieuwe zanger in zee gaan en daarmee ook nog diverse Top 10 hits halen. Als je dan ook nog bedenkt dat de keyboardspeler naar wie ze genoemd zijn eigenlijk neerkeek op al die ‘poppy’ nummers, dan is het des te opmerkelijker. Niet alleen hun singles doen het goed, drie van de EP’s die ze uitbrengen staan wekenlang bovenaan de EP-hitparade.

The Hep Stars was zo’n Zweedse groep waarvan we hier maar bij hoge uitzondering iets hoorden. Onterecht, zoals u vandaag kunt vaststellen. En u weet ongetwijfeld wie er achter het keyboard zat!