Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 26 november 2023 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 1 december 2023, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Koen Edeling

1^e uur

Er gaat steeds meer gebeuren in Californië. Kijk maar eens naar de lijst: minstens vijf acts komen uit die staat. Kunt u ze aanwijzen? (In werkelijkheid zijn er trouwens minstens acht…). En er zijn veel onderlinge contacten. Zo speelden (en zongen) The Byrds mee op een demo-opname van Jackie DeShannon, zoals zij op haar beurt één van de nummers op de eerste Byrds LP schreef. En zoals the Mamas and Papas speelden en zongen op de eerste versie van California Dreaming, namelijk die van Barry McGuire. Het heftige van de British Invasion is er af en de focus begint steeds meer te verschuiven naar de Westkust van de VS.

• 01 I got you – James Brown (11)
• 02 Jealous heart – Connie Francis (81)
• 03 Rising sun – Deep Six (124)
• 04 Revolution kind – Sonny (76)
• 05 Ebb tide – Righteous Brothers (63)
• 06 Drive my car – Beatles (Rubber Soul)
• 07 Friends and lovers forever – New Breed
• 08 You didn’t have to be so nice – Loving Spoonful (75)
• 09 Stones I throw – Levon and the Hawks (the Band)
• 10 Five o ‘clock world – Vogues (94)
• 11 Go where you wanna go – Mama’s and Papa’s
• 12 Mother nature father time – Brook Benton (60)
• 13 The little girl I once knew – Beach Boys (69)
• 14 Amerikaanse top 10
• 15 Over and over – Dave Clark Five
• 16 Kiss away – Ronnie Dove (45)
• 17 Splendo(u)r in the grass – Jackie de Shannon and the Byrds
• 18 Let’s go somewhere – R. Dean Taylor
• 19 The world I used to know – Will-O-Bees
• 20 Good old days – Roger Miller

2^e uur

Ook in het Verenigd Koninkrijk wordt er soms driftig samengewerkt tussen groepen. Zo speelden The Roulettes een hoofdrol bij de opname van Concrete and Clay van Unit Four Plus Two. Unit-componisten Parker en Moeller schreven weer The Long Cigarette voor The Roulettes, die hun samenwerking met Adam Faith aan het opzeggen waren, hopend op commercieel succes. Dat kwam helaas niet met dit nummer, hoe fraai ook op plaat gezet.
Een van de betere pop-zangeressen was Beryl Marsden. Ze zong bij The Undertakers, maar mocht (gelukkig!) niet met ze mee naar Hamburg, want ze was pas 14. Ze had één van de krachtigste soul-stemmen van de Liverpool sound. Was overigens geen familie van Gerry…

Frans de Graaff

• 01 If I needed someone – Beatles
• 02 Le jouet extraordinaire – Claude Francois
• 03 Long cigarette – Roulettes
• 04 Baby baby balla balla – Chubby Checker+ZZ en Maskers
• 05 De eeuwige soldaat – Boudewijn de Groot (40)
• 06 Bye bye baby – Peter and the Blizzards
• 07 NL top 10
• 08 It comes and goes – Mike Berry
• 09 On the outside looking in – Caesars
• 10 Frank van Heerde’s observatie
• 11 You turn my bitter into sweet – Mary Love
• 12 Is this the dream – Zombies
• 13 Maria – P.J.Proby (37)
• 14 Who you gonna hurt – Beryl Marsden (27 NME)
• 15 War Lord – Shadows (48)
• 16 Engelse top 10
• 17 1-2-3 – Len Barry (1)
• 18 Take me for what I’m worth – Searchers
• 19 Who’s wrong – Truth
• 20 Get out of my way – Kenny Lynch
• 21 The water is over my head – Rockin’ Berries

Terugluisteren

19 november 1965 1^e uur

Paul Simon schreef The Sounds of Silence (soms zonder de meervoud-s) begin 1964, voor het album Wednesday Morning, 3 a.m.. Het nummer werd in folk-kringen niet serieus genomen en de LP deed niks. Terwijl Simon in Europa toerde om wat zelfvertrouwen op te doen besloot producer Tom Wilson om het akoestisch opgenomen nummer te versterken met gitaren en drums. Dat was nog een hele klus, want het tempo van de opname wisselde nogal. Dat is nog steeds duidelijk te horen. In november 1965 begonnen disc jockey’s het nummer plotseling te draaien, en the rest is history. Overigens wisten noch Simon noch Garfunkel iets af van deze elektrische versie. De eerste vond het verschrikkelijk. Garfunkel had er vrede mee.

2^e uur:

Hoe een eenvoudige straatmuzikant miljoenen platen verkocht. Het was op het perron van station Twickenham (ten zuid-westen van Londen) dat Long John Baldry iemand hoorde zingen en spelen, en meteen dacht: díe past wel in mijn groepje. Dat groepje was The Hoochie Coochie Men, en de zanger was ene Rod Stewart. Hij kreeg ook de kans om wat solo-platen op te nemen, zoals het nummer dat we vandaag draaien, maar het succes bleef voorlopig uit. (wordt vervolgd)

Je hoort ze niet veel meer, maar The Four Pennies staken wat vocale harmonieën betreft met kop en schouders boven hun tijdgenoten uit. Juliet wordt af en toe nog gedraaid maar hun andere juweeltjes nauwelijks nog. Maar ja, dat is onze rol: het verwaarloosde toch een plek in de spotlight te geven! Luister naar hun prachtige versie van een nummer van Buffy Sainte-Marie.