Just Four Men – Things Will Never Be The Same (1964)
Alexander Curly – I’ll Never Drink Again (1972)
Dusty Springfield – So Much Love (1969)
Dan Fogelberg – Nether Lands (1977)
The Rolling Stones – We Love You (1967)
Marvin Hamlisch – The Entertainer (1974)
Eddie Floyd – I’ve Never Found A Girl (1968)
Scorpions – Lady Starlight (1980)
Toby Twirl – Movin’ In (1969)
April Shower – Railroadsong (1971)
Walker Brothers – Baby Make It The Last Time (1967)
Adriano Pappalardo – Ricominciamo (1979)
Beggars Opera – Silver Peacock (1971)
Tom Jones – Not Responsbile (1966)

The Rolling Stones – We Love You:

We Love You was een vette hit, maar toch verdwenen uit het collectieve geheugen. Een single met een dubbele A-kant, want Dandelion werd met regelmaat gedraaid en in de V.S. deed dit nummer het aanzienlijk beter dan het alternatieve We Love You. In 1966 was Dandelion opgenomen als Sometimes Happy, Sometimes Blue met een andere tekst en ingezongen door Keith Richards, maar op de uiteindelijke single stond Jagger voor de microfoon. Een leuk enig sinds poppy nummer met een vleugje psychedelica, maar een tegenstelling tot We Love You een liedje dat niet blijft hangen.

Op 12 februari 1967 vielen 18 politiemannen het huis van Keith Richards binnen, terwijl de aanwezigen waaronder Jagger en zijn vriendin, Marianne Faithful, nog nagenoten van een LSD-trip. Er werd echter weinig illegaals gevonden: een paar amfetaminepilletjes en een beetje heroïne (van een aanwezige vriend). Desalniettemin werden allen gearresteerd en afgevoerd, mede doordat Faithfull – die net uit de douche kwam – schaars gekleed was en haar handdoek van tijd tot tijd afgleed; een overduidelijk teken dat ze cannabis gerookt had (volgens de aanwezige hermandad, die waarschijnlijk kwijlend stonden toe te kijken). Allen werden op borgsom vrijgelaten, maar hun manager Loog Oldham was naar de V.S. uitgeweken uit angst voor een arrestatie waardoor The Beatles’ manager Allen Klein zijn taak direct overnam en advocaten regelde en een persstrategie uitrolde. Het zou het einde betekenen van Loog Oldham bij The Rolling Stones. Klein stuurde The Stones naar het buitenland (Marokko). Het was wel duidelijk dat de rechter zware straffen wilde opleggen en op 29 juni werd Jagger tot drie maanden cel veroordeeld en Richards tot een jaar.

Natuurlijk werd er hoger beroep aangetekend en geheel toevallig stond er de dag na de veroordeling een artikel in de Times of London, die hard afrekende met de bewijsvoering en stelde dat het hun eerste overtreding was. Het lezerspubliek en de jongeren kozen massaal de kant van Jagger en Richards en twee maanden later werd onder druk van de publieke opinie de veroordelingen nietig verklaard. De hand van Allen Klein is duidelijk herkenbaar.

In de tussenliggende maanden hadden The Who een single opgenomen (dubbele A-kant) met twee Stones-nummers om hun muziek levend te houden. Ze kregen ook steun van The Beatles, de London Times (krant) en de vele fans, en als dank namen ze eind juli We Love You op met John Lennon en Paul McCartney als achtergrond-zangers. Het was tegelijkertijd ook een aanklacht tegen het optreden van de politie door het gebruik van gevangenisgeluiden en het gebruik van de melotron. De promotionele clip van We Love You werd door Top of the Pops (BBC) geweigerd onder het mom dat het niet geschikt was voor het kijkerspubliek. Het lied is nooit live gespeeld en is uitsluitend op verzamelaars terug te vinden.

Adriano Pappalardo – Ricominciamo:

Vanaf 1980 hadden een voetbalmaat en ik besloten dat we eens in de zoveel tijd een muziekavond zouden hebben. Drankje erbij en praten over muziek en onze reizen, want beiden waren vaak in het buitenland en fervente kopers van singletjes in den vreemde als een soort herinnering aan de reis. Ouwehoeren ging mijn voetbalvriend goed af (veel beter dan voetballen) en hij had de gave een taal als een spons op te zuigen waardoor hij na een week al een flink woordje mee kon praten. Jaloersmakend. Afijn, van alles lag dan klaar; de enige regel was dat het niet Engelstalig mocht zijn.

In dat jaar was ik (mede vanwege werk) in Japan, de Filippijnen, Zuid-Afrika, de Nederlandse Antillen, Duitsland, Oostenrijk, Noorwegen en Italië geweest. Rome om precies te zijn. Met mijn reisgenoot waren we in een Italiaanse koffiebar terechtgekomen. Ik had niet verbaasd moeten zijn, maar de lokale inboorlingen rekenden aanzienlijk minder af voor hetzelfde. De discussie leidde natuurlijk tot niets, want er was geen verschil. Iedereen betaalde hetzelfde. Natuurlijk.

Het was ook al niet de eerste keer die dag dat we dit Italiaanse fenomeen aantroffen. Drie jaar later zou Toontje Lager er een liedje over zingen: Zoveel Te Doen. Ik heb nog zoveel te doen. Ik moet nog eens wat jatten van een Italiaan. En dat bleek die avond wonderwel te lukken. In het restaurant waar wij neergestreken waren was de muur vol van buitenlandse bankbiljetten. Ook een geeltje (ƒ 25) uit Nederland en dus pakte ik een joetje (ƒ 10) uit mijn flap en ‘ruilde’ die. De ober had echter gezien dat ik dat deed en kwam op mij af en vroeg wat ik gedaan had. Gewisseld, zei ik. Jij gebruikt het toch niet. Dat mocht niet (duh) en ik moest het terugplaatsen. Oké, zuchtte ik en pakte mijn geldbuidel en pakte een bassie (= ƒ 5) en plakte die in plaats van het joetje op de muur. Triomfantelijk liep de ober terug. Wij moesten ons best doen om niet in lachen uit te barsten. Een dingetje minder op de bucketlist.

De volgende dag moest ik natuurlijk even langs een platenzaak en daar kocht ik Non So Che Darei en Tu Sei L’Unica Donna Per Me (Alan Sorrenti), Il Carrozzone (Renato Zero) en de hits van een jaar eerder Gianna (Rino Gaetano), Tu (Umberto Tozzi) en Ricominciamo van Adriano Pappalardo. Met name de laatste sprong eruit omdat in de regel de Italiaanse zangers met een kopstem zingen en Pappalardo een stem als schuurpapier had. Zijn eerste hitje had hij in 1971, maar Ricominciamo zou zijn enige grote blijken te zijn. Ricominciamo betekent zoveel als ‘laten we opnieuw beginnen’. Ik zou best willen, want zoveel dingen heb ik namelijk niet meer op de bucketlist staan.