The Start – Hey You (1980)
Yvonne Baker – You Didn’t Say A Word (1967)
Barry Manilow – This One’s For You (1976)
Prelude – After The Goldrush (1973)
Mother Nature – Lost In The Pacific (1972)
Roy Orbison – Southbound Jericho Parkway (1969)
Alquin – Wheelchair Groupie (1975)
Bob Luman – Let’s Think About Livin’ (1960)
Massara – Margherita (1979)
Ocean – Put Your Hand In the Hand (1971)
Susan Christie – Paint A Lady (1969)
Chris Rainbow – Give Me What I Cry For (1978)
Phyllis Dillon – Don’t Stay Away (1966)
Brownsville Station – Smokin’ In The Boy’s Room (1974)
Sergio Mendes & Brasil ’65 – The Telephone Song (1965)
Randy Crawford – People Alone (1981)

Yvonne Baker – You Didn’t Say A Word:

Terwijl het Zuiden van Engeland in de begin jaren ’60 haar muzikale interesse verschoof naar de psychedelische kant, kreeg de zogenaamde Northern Soul in het Noorden de bovenhand. Er was in die dagen enorm veel werkeloosheid (met name) onder de jeugd en elk weekend gingen zij naar de zalen en dancings om naar de muziek te luisteren en te dansen. Een muziekstijl met een zware beat en een hoog tempo. Bij voorkeur werden juist onbekende en ondergewaardeerde liedjes gedraaid. De bekendste dancings en zalen waren in Manchester, Wigan, Stoke-On-Trent, Wolverhampton en Blackpool. Maar ook vandaag de dag is de Northern Soul nog steeds razend populair. Wekelijks zijn er vele tientallen georganiseerde feesten, die vaak maanden voor aanvang al uitverkocht zijn.

Het was niet allemaal hoog tempo, maar de langzame(re) liedjes zijn schaars; het is ook een welkome afwisseling tussen alle uptempo-liedjes. Zangeres Yvonne Mills was ooit in 1954 begonnen als zangeres in The Cavaliers, die al snel hun naam aanpaste naar The Sensations. Twee Top 20 hits in de R&B lijsten, maar in na drie jaar hielden ze het voor gezien. Yvonne trouwde meneer Baker en startte een familie. Echter, in 1961 werd ze overgehaald The Sensations weer nieuw leven in te blazen, hetgeen resulteerde in een bescheiden hit gevolgd door het megasucces Let Me In. Helaas kwam er geen goede opvolger en de band ging in 1966 definitief uit elkaar. Tussentijds had Yvonne Baker wel wat singles opgenomen, maar er was geen duidelijke naamkeuze; soms als Yvonne Mills, dan weer als Baker en soms – om op het succes van Let Me In voort te borduren – Yvonne Baker & The Sensations.

In 1967 nam ze de single To Prove My Love Is True op, maar dit werd geen succes totdat de DJ’s de achterkant ontdekten en deze in de clubs gingen draaien. You Didn’t Say A Word werd waarschijnlijk mede een clubhit, omdat het overduidelijk 007 klonk. De plaat kreeg hierdoor de bijnaam The James Bond-song en werd één van de meest gezochte singles: zelfs een bootleg kostte UK£ 50. Er waren zelfs T-shirts in omloop met de titel van het lied en de loop van een pistool. In de lijst van de beste Northern Soul-liedjes ooit staat You Didn’t Say A Word al jaren in de Top 5. Tegenwoordig kan je voor een schamele UK£ 300 de trotse bezitter van een originele single worden. Commercieel was het helaas geen succes en in 1968 nam ze haar laatste plaat op: A Woman Needs A Man. Kennelijk nam ze haar eigen advies aan en stopte met zingen om zich op haar gezin te richten.

Prelude – After The Goldrush:

Het mensdom (of moet ik domme mensen schrijven?) is hard op weg naar zelfvernietiging (in de jacht op manna). Brombeer Neil Young is al decennia een milieuactivist en heeft talloze liedjes over dit onderwerp geschreven. Zijn bekendste werk op dat gebied is zonder meer After The Goldrush. Natuurlijk is het voornamelijk een lied over het milieu en de vernietiging daarvan, maar er zit meer achter.

Het lied is in drie delen opgesplitst: het eerste deel speelt zich af in de Middeleeuwen, het tweede deel in de huidige tijd waar branden alles verwoesten en het derde deel in de toekomst waar de rijken de aarde verlaten en de onbemiddelde burger moet achterblijven. Is deze nachtmerrie een toekomstige realiteit? Neil Young dacht dit al in de jaren zeventig en helaas zal de visionair gelijk krijgen, tenzij we eensgezind de handen ineen slaan. Ik vrees dat dit niet zal gebeuren, getuige alle machtsspelletjes. Intussen laat moeder aarde steeds meer blijken de vervuiling en vernietiging zat te zijn.

After The Goldrush staat op het geweldige gelijknamige album, maar is zijn uitvoering de beste? Ik heb altijd mijn twijfels hierover gehad. Zijn timbre en soms zeurderige toon trekken de aandacht van de tekst weg. Onterecht natuurlijk, want de boodschap staat meer dan vijftig jaar later helaas nog steeds fier overeind en heeft juist meer aan kracht gewonnen. Desalniettemin en ondanks dat ik een groot Young-fan ben kies ik voor de helderheid en meerstemmigheid van Prelude. Dit Engelse trio had er in 1973 zelf een hit mee in de V.S. en Engeland, waar de single net niet de Top 20 wist te behalen.