Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 10 maart 2024 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 15 maart 2024, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Eduard Hanauer

1^e uur

Ik blijf me verbazen over de productiviteit van P.F. Sloan (die eigenlijk van zichzelf Schlein heette, maar dat is een naam zonder hitpotentie). Met zijn maatje Steve Barri maakte hij talloze plaatjes onder evenzovele namen, laatstelijk als The Grass Roots. Daarnaast namen veel artiesten nummers van het duo op (McGuire, Turtles, Herman’s Hermits), en produceerden ze artiesten zoals Ann Margret en Shelley Fabares en maakten ze deel uit van de Wrecking Crew, de top van de sessiemuzikanten, om nog maar te zwijgen van de vele vocale bijdragen aan plaatjes van bvb. Jan & Dean. O ja, en daarom kwam ik hierop, ook als solo-artiest bracht hij van alles uit, minstens één LP per jaar en een rijtje singles, waaronder From a Distance.

1. Nowhere man – Beatles (39)
2. 3000 miles – Brian Hyland (141)
3. Get ready – Temptations (42)
4. Big time– Lou Christie (97)
5. My darling Hildegarde – Statler Brothers (117)
6. Soul and inspiration – Righteous Brothers (90)
7. From a distance – P.F. Sloan (125)
8. Sure gonna miss her – Gary Lewis and the Playboys (87)
9. Lullaby of love – Poppies (94)
10. At the scene – Dave Clark Five (13)
11. Set you free this time – Byrds (40)
12. Make believe – Al Cassero
13. Call my name – Them
14. Amerikaanse top 10
15. Ballad of the green berets – Barry Sadler
16. Road to nowhere – Carole King
17. How could I – Challengers
18. Caroline no – Brian Wilson (88)
19. Wait a minute – Tim Tam and the Turn-Ons (91)
20. A hard day’s night – Ramsey Lewis

2^e uur

Langzaam begint de naam Boudewijn de Groot bekender te worden in Nederland. Maar hij kan er nog niet van leven. Naast een baantje bij De Bijenkorf heeft hij ook, zelfs nu in 1966 nog, een aanstelling bij Radio Veronica, waar hij onder de naam Marcel Overstegen programma’s presenteert. (https://www.youtube.com/watch?v=mJFSi6R7ca8&ab_channel=penncent) Vandaag de b-kant van de nieuwste single die binnenkort in de winkels ligt.
Een verrassing is het feit dat The Shadows niet alleen instrumentale nummers beheersen maar ook uitstekende vocale kwaliteiten blijken te hebben. Jaren later zouden ze zelfs een tijdje alleen maar vocale tracks uitbrengen, weliswaar onder een andere naam. U weet vast wel welke…

Frans de Graaff

1. If you’ve got a minute baby – Freddie and the Dreamers
2. Merci Cherie – Udo Jürgens
3. Ce soir je t ‘attendais – Michelle Torr (Luxemburg)
4. Please don’t go – Roek Williams and the Fighting Cats
5. Bald headed woman – Jay Jays
6. Kerkberichten – Fons Jansen
7. NL top 10
8. Vrijgezel – Boudewijn de Groot
9. Un peu de poivre un peu de selle – Tonia
10. Tijdsbeeld Frank van Heerde
11. Pop-art goes Mozart – Tornados
12. Love me with all your heart – Bachelors (34)
13. I met a girl – Shadows (48)
14. The sun ain’t gonna shine anymore – Walker Brothers(26)
15. I can’t believe my ears – Del Shannon
16. Engelse top 10
17. 19^th nervous breakdown – Rolling Stones
18. There’ll be another spring – Frank Ifield
19. Mon anneau d ‘or – Johnny Hallyday

Terugluisteren 3 maart 1966

1^e uur

1^e uur

Als je nog behoefte hebt aan een hilarische versie van I fought the Law kijk dan op https://youtu.be/d_GZB4WO7Ko.
Twee toekomstige tophits, van Cher en van The Righteous Brothers. Van de laatsten zal het zo’n beetje hun zwanenzang zijn: na nog een paar kleine hitjes is het gauw voor ze gebeurd. De onderlinge samenhang (mooi rijm met ‘zwanenzang’!) was te broos. Van Cher blijven we nog decennialang horen.

Toch aardig van Chad Mitchell dat zijn (achter-)naam verbonden mocht blijven met het trio waar hij beroemd mee werd maar waar hij nu genoeg van heeft. En aardig van John Denver, die hem kwam vervangen, dat hij dat goed vond…

2e uur:

Weer een clubje dat zich ‘Brothers’ noemt maar het niet zijn. Geeft niet, zo lang je succes hebt, en dat geldt voor The Walker Brothers nog wel even. Opvallend, omdat het Amerikanen zijn, die in het Verenigd Koninkrijk veel beter verkopen dan in hun thuishaven.

Mooi van het Pye platenlabel dat The Kinks nu eens een single uit mochten brengen die geen stevig rocknummer was, en ook nog een maatschappijkritische inborst had, al was het vooral een satire op een bepaalde groep hippe snobs. Die aanpak lag Ray Davies wel, hij zou in de toekomst zijn kritische blik nog veel vaker op de hedendaagse samenleving laten vallen.