Three Dog Night – Family Of Man (1972)
John Carter – She Won’t Show Up Tonight (1969)
Dave Edmunds – Born To Be With You (1973)
Kermit – Rainbow Connection (1979)
Fred Robinson – Black Fox (1969)
Houseband – Don’t Lose Your Love (1977)
Eric Clapton & The Band – Further On Up Road (1975-1978)
James & Bobby Purify – I Take What I Want (1967)
Elephant’s Memory – Moongoose (1970)
Hugues Aufray – Notre Rivière (1962)
Nova – Aurora (1981)
Electric Light Orchestra – Shangri La (1976)
Gamma – Voyager (1980)
Marvin Gaye – This Love-Starved Heart Of Mine (It’s Killing Me) (1967)

Eric Clapton – Further Up On The Road:

Kennelijk ben ik roepende in de woestijn, want ik zie Slow Hand in de vele jaarlijstjes slecht vertegenwoordigd. Ja, in de moeder van alle eindlijsten staan de bekende deuntjes: Tears In Heaven, Wonderful Tonight en Layla. Maar geen  Bluesbreakers, Yardbirds, Cream, Derek  & The Dominoes, Blind Faith of iets uit zijn uitgebreide solo-oeuvre. Onbegrijpelijk.

Misschien ben ik bevooroordeeld vanwege mijn liefde voor de Blues, maar Clapton’s roots en de vele uitstapjes buiten dit genre worden zwaar onderschat. 461 Ocean Boulevard, Behind The Sun en Journeyman. En dan natuurlijk de bluesplaat van de jaren negentig: From The Cradle. Een meesterwerk waar hij terug keert naar zijn roots. Groot, groter, grootst. Vroegere collegae zijn in dat decennium naar een concert van hem gegaan (met ongetwijfeld het zoete deel van zijn liedjes in het achterhoofd) om de volgende dag te klagen dat hij zoveel Blues speelde. Joh? Werkelijk? Wat had je dan verwacht? Wanneer een hardrockband een hit met een ballad scoort lijkt het mij toch logisch dat het merendeel behoorlijk stevig zal zijn en ze niet de hele avond mierzoete rustige liedjes zingen.

In begin jaren zeventig ging het niet zo goed met Eric Clapton: drugs. Nadat hij afgekickt was kwam hij in 1974 met 461 Ocean Boulevard en dat was de kickstart voor zijn muziekleven na The Bluesbreakers, The Yardbirds, Cream, Derek  & The Dominoes en Blind Faith. Een jaar later volgde het live-album E.C. Was Here met daarop de Bluesklassieker Further Up On The Road (origineel van Bobby Bland), maar de ultieme up-tempo versie is die tijdens het afscheidsconcert van The Band.

Marvin Gaye – Love-Starved Heart Of Mine (It’s Killing Me):

In 1980 – slechts een paar maanden voordat zijn vader hem neerschoot – ontdekte ze bij Motown een tape met opnamen van Marvin Gaye. Liedjes uit de periode 1963 – 1968 die nooit uitgebracht waren, waaronder Love-Starved Heart. Het werd als demo een hit in de Northern Soul-dancings, maar werd lang toegeschreven aan JJ Barnes; een zanger uit Detroit met dezelfde stemkwaliteiten. In 1994 kwam Love Starved Heart eindelijk op een verzamelalbum van Marvin Gaye: Rare and Unreleased.

Het lied was geschreven door twee (blanke) onderwijzers uit Detroit en geproduceerd door een jonge Johnny Bristol. Het is een fantastisch nummer met een stampende ‘beat’. Het opent met drums en een basloopje, maar wanneer Gaye zingt verandert het lied als het ware in een rollende trein. En luister goed naar het geweldige achtergrondkoor. This Love Starved Heart of Mine, by Gaye, might just be the best song ever recorded at Motown, but it wasn’t released until almost 30 years after it was recorded, in 1994. This was just one of those songs that inexplicably fell off of the conveyor belt in Motown’s soul-industrial-complex.

Dit is het beste Marvin Gaye-lied uit de zestiger jaren, en het is inderdaad een raadsel waarom dit in die periode nooit als single uitgebracht is. Er werden wel 250-500 exemplaren speciaal gemaakt als promotie voor de aanwezige gasten op de avond van release van Rare and Unreleased in 1994. Uiteindelijk overleefde slechts enkele exemplaren, want de meesten kwamen op de grond terecht tussen de dansende aanwezigen. Of moet ik geestelijk afwezigen zeggen? Hoe haal je het in je botte hersens om op plaatjes te gaan staan van één van de grootste soulartiesten ooit? Geen enkel respect voor de zanger. Te veel lijntjes gesnoven? Door deze stompzinnigheid is het vandaag de dag één van de meest begerenswaardige plaatjes van het Motown-label en kan de single voor UK£ 450 van eigenaar wisselen.