The Poppy Family – That’s Where I Went Wrong (1970)
Johnny Harris Orchestra – Footprints On The Moon (1969)
Grace Jones – I’ve Seen That Face Before (Libertango) (1981)
Link Wray – Fallin’ Rain (1971)
Andy Williams – Speak Softly Love (1972)
Mud – Show Me You’re A Woman (1975)
Cher – Magic In The Air (I Feel Something In The Air) (1966)
Trane – Jenny’s Song (1971)
Sue Ann – Let Me Let You Rock Me (1981)
Billy Nicholls – Girl From New York (1969)
Smash – El Garrotin (1971)
Randy Edelman – Blue Street (1975)
Kate Wolf – You’re Not Standing Like You Used To (1977)
The Painted Faces – I Lost You In My Mind (1967)
Sounds Incorporated – Sounds Like Movin’ (1964)

The Poppy Family – That’s Where I Went Wrong:

Bij het grote publiek was The Poppy Family hooguit bekend van Which Way You Goin’, Billy? Deze door Susan smachtend gezongen ballade – as desperate as Del Shannon and as lonesome as Brian Wilson’s worst nightmare, zoals Mark Deming van All Music Guide het treffend verwoord – was in Nederland een top 20-hit. Terry Jacks’ oorwurm Seasons In The Sun (1974) zal overigens meer bellen doen rinkelen. Eveneens genomineerd als een van de The 52 Most Depressing Songs, waarin Reynolds vol ongeloof een tirade afsteekt over de wijze waarop tekstdichter Rod McKuen voor dit nummer Jacques Brel’s Le Moribund bruut mishandelde. Het grondwerk voor Terry’s aandeel in dit halsmisdrijf werd duidelijk gelegd door het debuutalbum van de band die hij met Susan bestierde.

Terry bleek een waar tovenaar in de studio, die zijn bedrieglijk klinkende jaren ’70 muzak subtiel vergezelde van ontregelende, psychedelische accenten. Vlak daarbij de bijdrage van percussionist Satwant Singh niet uit: zijn tabla verrijkte het bandgeluid van The Poppy Family op een verontrustende manier, zoals films en series over psychopatische moordenaars worden verrijkt met onschuldige meezingers uit de zonovergoten jaren ’70. Toch was het eerst en vooral Susan Jacks, die je met haar verleidelijke stemgeluid het deerniswekkende album inzoog; als een sirene, voor wie Odysseus zich aan de scheepsmast liet vastbinden, terwijl hij zijn bemanning liet doorroeien met watjes in de oren.

Susan’s eigen leven was bepaald geen lolletje; behalve persoonlijk leed – het vroegtijdig overlijden van haar tweede man, de Canadese football-speler Ted Dushinski – waren er ook zakelijke strubbelingen: midden jaren ’70 won ze een rechtszaak van de voormalig zakenpartner van Terry Jacks, maar verloor ze de rechten op haar tweede solo-album. Uiteindelijk zou zich meer gaan toeleggen op het schrijven van nummers en leidde ze een muziekuitgeverij. Optreden deed ze voornamelijk om geld in te zamelen voor bewustwording van het belang van orgaandonatie. Ten tijde van haar overlijden stond ze zelf op de wachtlijst voor een nieuwe nier.

Met dank aan Quint Kik

Andy Williams – Speak Softly Love:

In Nederland worden een aantal geweldige zangers veelvuldig geëerd. Frank Sinatra, Elvis, Freddie Mercury, Stevie Wonder, Elton John, Otis Redding. De namen die je vaak hoort. Geweldige zangeres natuurlijk maar er zijn er nog zoveel die we aan dat rijtje kunnen toevoegen, zoals Andy Williams. Z’n vader gaf Andy mee om zich niet te druk over school, omdat hij toch zanger zou worden. Uiteindelijk zou hij meer dan 70 jaar actief zijn in de muziekindustrie. Vooral in de Verenigde Staten en Groot Brittannië was er heel veel succes. In Nederland haalden vier nummers de top 40. De grootste is het gospelske Battle Hymn Of The Republic uit 1968 dat maar liefst 17 weken in de Top 40 zou staan, maar bekender zijn de filmthema’s uit Love Story en The Godfather.

Andy Williams wordt gezien als een van de prominente artiesten die de kloof overbrugde tussen de traditionele pop-, bigband- en showmelodieën, waar de generatie uit de Tweede Wereldoorlog de voorkeur aan gaf, en de rock- en folkmuziek die de jaren ’60 en ’70 definieerden. Hij komt zelf uit het pre-rock-‘n-rolltijdperk, scoorde daar zijn eerste hits en was vervolgens een van de voorlopers in het nieuwe tijdperk. Dat zorgde voor veel hits en kwalitatief sterke muziek gedurende de roerige jaren ’60. Behalve succes in de muziek was er ook elders succes want van 1962 tot en met 1971 had Andy zijn eigen show op de Amerikaanse tv: The Andy Williams Show. Hij had ook zijn eigen theater: The Moon River Theater. Andy stond vooral bekend als crooner en is één van de grootste artiesten in de easy-listening en traditionele pop maar hij zong veel genres, waaronder rock, country, bossa nova en mambo.

Met dank aan Mersad Rebronja