Deze Nuggets duiken we in de TV-reclame en de daarin gebruikte liedjes. Niet de nagezongen originelen, maar uitsluitend wanneer de echte originele uitvoering in de reclame gebruikt wordt. Er wordt tenslotte al genoeg onzin en nep via het reclameblok de huiskamer in geslingerd.

Elvis Presley – See See Rider (1969)
Rita Pavone – Viva La Pappa Col Pomodoro (1965)
Tony Dallara – Come Prima (19578)
Clous van Mechelen – Vakmanschap is Meesterschap (1974)
Frank Sinatra – Five Minutes More (1961)
Mickey Hawks – Bip Bop Boom (1959)
Nancy Sinatra – The Last Of The Secret Agents (1966)
Ethel Merman & Ray Middleton – Anything You Can Do (1946)
Snowy White – Bird Of Paradise (1983)
Jacques Dutronc – Le Responsable (1969)
Ramses Shaffy – Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder (1971)
The Guess Who – These Eyes (1969)
Cat Stevens – Morning Has Broken (1972)
Bill Withers – Lovely Day (1977)
Christopher Cross – Ride Like The Wind (1979)
Los Shain’s – Shain’s A Go Go (1965)
Dinah Washington – Relax Max (1956)

Frank Sinatra – Five Minutes More:

Ol’ Blue Eyes loopt als een rode draad door mijn leven. Ik heb altijd platen van hem gekocht en gedraaid; zelfs zijn mindere getuigen nog van een bijzondere klasse. Het is de ‘schuld’ van mijn vader; hij hield van swingmuziek. Met name Frank, want zijn stem kon vrijwel alles aan; de timing en niet in de laatste plaats de feilloze keuze van liedjes. Ook ik kon er geen genoeg van krijgen. Waar je mee opgroeit, wordt je door besmet.

Na de oorlog heeft mijn vader met een circus als (assistent) goochelaar door Europa getrokken, mijn moeder ontmoet en is terug in Nederland de reiswereld ingegaan. Het zal niet verbazen dat ik het merendeel van mijn carrière ook in dezelfde branche heb doorgebracht. Waar je mee opgroeit, wordt je door besmet.

Begin jaren tachtig reisde ik met groepen van circa 100-150 Amerikanen door Europa. Tot op de dag van vandaag blijf ik het apart vinden dat – onafhankelijk van hun opleiding – zij zich op reis als kleine (en vaak verwende) kinderen gedroegen. Nu zijn er hele volksstammen die het verstand op nul zetten wanneer ze op vakantie gaan, maar Amerikanen leken ontheemd en tegelijkertijd goedgelovig. Bij aanvang van de reis was er altijd een uitgebreide instructie over de toeristische en zakelijke dingen; de zogenaamde ‘briefing’. Desalniettemin kwam men regelmatig met vragen die allang beantwoord waren. Is kraanwater drinkbaar? Waar moet ik me inschrijven voor de excursie? Etc. etc. etc. Om niet de hele dag in herhaling te vallen, beloofde ik de groep op de laatste (feest)avond met de band te zingen, indien uitsluitend relevante vragen zouden stellen. Geloof het of niet, maar daar waren ze heel (kinderlijk) gevoelig voor. Dus wanneer er tijdens de reis een overbodige vraag gesteld werd, vroeg ik of men mij wilde zien optreden? Was de vraag echt nog niet beantwoord? Vrijwel altijd stelden ze de vraag aan een medereiziger (die wel had opgelet). Belofte maakt schuld, dus de laatste avond ‘zong’ ik voor een uitgelaten groep Strangers In The Night, en ontving van de dames romantische blikken als beloning. Aangezien ik zeker weet dat het niet door mijn stem kwam, moet het de kracht van Sinatra zijn. Kennelijk gold voor hen ook: waar je mee opgroeit, wordt je door besmet.

Feitelijk kan ik geen lied aanwijzen als favoriet, want de man heeft zo ontzettend veel mooie nummers gezongen. Met name zijn live-elpees getuigen van zijn charisme: At The Sands (1966), The Main Event (1974) en zeker ook The Rat Pack (1962-1963) met Dean Martin en Sammy Davis Jr. Of zoals Martin het zei: It’s Frank’s world, we just live in it.

Cat Stevens – Morning Has Broken:

Wanneer je nog geen album van Cat Stevens (tegenwoordig Yusef Islam) in de kast hebt staan dan is Tea For The Tillerman uit 1970 absoluut zijn beste. Het was ook zijn definitieve doorbraak met hits als Father And Son en Where Do Children Play? Én de klassieker Wild World. De royalties van de laatste is al genoeg om van te rentenieren.

Een goede tweede is de opvolger Teaser And The Firecat met de hits Peace Train en Morning Has Broken, dat overigens een adaptie is van een Christelijke hymne uit 1931 die op haar beurt weer uit een Schots-Gaelische melodie. Stevens’ uitvoering werd mede een internationale hit vanwege het vederlichte pianospel van Rick Wakeman.

De reclames:
Elvis Presley: Sisi
Rita Pavone: Heineken
Tony Dallara: Coca Cola
Clous van Mechelen: Grolsch
Frank Sinatra: Schweppes
Mickey Hawks: Citroën
Nancy Sinatra: Renault
Ethel Merman & Ray Middleton: Volvo
Snowy White: KLM
Jacques Dutronc: NS
Ramses Shaffy: Ziggo
The Guess Who: JBL Pulse 3
Cat Stevens: WWF
Bill Withers: Plus
Christopher Cross: Lays
Los Shain’s: McDonald
Dinah Washington: Centraal Beheer