Gallery – Nice To Be With You (1972)
The Balloon Farm – Question Of Temperature (1967)
Sadao Watanabe & Roberta Flack – If I’m Still Around Tomorrow (1984)
Earth & Fire – Fire Of Love (1979)
Johnny Williams – Slow Motion (1972)
Angel Pavement – Baby You’ve Gotta Stay (1969)
New England – Livin’ In The Eighties (1980)
Chubby Checker – Lovely, Lovely (1964)
Audience – Bella Donna Moonshine (1970)
The Call – The Walls Came Down (1983)
Vince Taylor – Right Behind You Baby (1958)
Baccarat – Merry-Go-Round (1974)
Los Diablos – Un Rayo De Sol (1970)
The Family Dogg – A Way Of Live (1969)
Montrose – Music Man (1976)
Jerry Jackson – You Don’t Wanna Hurt Me (1962)

Earth & Fire – Fire Of Love:

Earth & Fire begon ooit met zangeres Manuela Berloth, die wegens een oogprobleem moest afhaken en de ruimte vrijmaakte voor de sensuele Jerney Kaagman. Vrijwel elke tiener had een poster van haar op zijn kamer hangen en toen de allereerste Nederlandse Playboy (1983) uitkwam konden we met eigen ogen waarnemen dat er nog steeds helemaal niets mis was met de toen 36-jarige Kaagman.

Muziekminnend Nederland wist dat al toen ze in een leren pak gestoken heen en weer wiegde op de tonen van Weekend; hun tweede nummer 1-hit. Het bijbehorende album is Reality Fills Fantasy is het laatste goede album van de band met de lange opener People Come, People Go en Fire Of Love.

Vince Taylor – Right Behind You Baby:

Wie was Vince Taylor? In ieder geval een zwager van Joseph ‘Flinstone’ Barbera, geestelijk vader en tekenaar van talloze animatiefiguren. Maar hij stond bekend voor zijn grillige en moeilijke gedrag op het podium, mede veroorzaakt door zijn drugsgebruik, en zijn strakke zwarte leren pak.

Zijn eerste plaat was I Like Love (1958), gevolg door een cover van Johnny Ace, Pledging My Love. Beiden waren geen succes, maar de B-kant van de laatste werd uiteindelijk zijn bekendste plaat: Brand New Cadillac met een riff van Tony Sheridan.

In 1960 waren Taylor en kornuiten dermate goed bij de soundcheck, dat de organisator hem als hoofdact plaatste. Na twee fantastische concerten in Parijs werden hij en zijn band, The Playboys, voor zes jaar door Barclays Records gecontracteerd. Inmiddels trad hij op in een zwart leren pak en was ongeremd wild en suggestief op het podium. Dit alles maakte hem tot een grote speler in de Franse rock & roll-wereld. Rond ’64 ging het mis met hem, en niet in de laatste plaats doordat hij zo stijf stond van de acid, speed en alcohol, dat hij zichzelf op het podium uitriep als de reïncarnatie van de profeet Matteüs. Daarna is hij snel in de vergetelheid geraakt.