In deze Nuggets gaan we op reis! Van Chicago naar L.A. via Route 66 en dus gaan alle uitgekozen liedjes over een stad, dorp of bezienswaardigheid langs deze route. Veiligheidsgordel vastklikken en de auto op cruise control!

The Rolling Stones – Route 66 (1965)
Kiki Dee – Chicago (1977)
Del Reeves – Girl On The Billboard (1965)
Warhorse – St. Louis (1971)
The Raiders – (The Lament Of The Cherokee) Indian Reservation (1971)
Eric Clapton – Tulsa Time (1978)
Bruce Springsteen – Cadillac Ranch (1980)
Tony Christie – (Is This The Way To) Amarillo (1971)
Titanic – Santa Fe (1971)
Neil Young – Albuquerque (1975)
Elvis Presley – Goin’ Home (1968)
Eagles – Take It Easy (1972)
C.W. McCall – Convoy (1975)
Frank Zappa & The Mothers Of Invention – San Ber’dino (1975)
Randy Newman – I Love L.A. (1982)

Titanic – Sante Fé:

Veel muziek in de Top 40 uit mijn jeugdjaren heeft louter een nostalgische waarde. Bubblegum-muziek ten top. De goede tracks werden pas ’s avonds op de zeezenders gedraaid. Natuurlijk waren er uitzonderingen, want je hoort mij niet zeggen dat bijvoorbeeld Child In Time en Black Dog doorsnee-deuntjes zijn. Verre van zelfs. Ironisch werden ze beiden overigens geen echt grote hits.

Tegelijkertijd waren er bandjes die keihard aan de weg timmerden, maar slechts zelden de tipparade ontstegen en dus niet het luisterpubliek tot kopen van hun singles wist te verleidden. Eén daarvan was de Noorse band Titanic. Een waslijst aan liedjes die de middelmaat nauwelijks ontstegen, maar die paar goede werden mede daardoor over het hoofd gezien. Bijzonder jammer, want Rain 2000, Searching en Macumba (eigenlijk een rockklassieker) zijn gewoon steengoede plaatjes. Hun single Santa Fé was misschien de minste, maar werd wel een klein hitje. Maar Sultana wist het terecht tot de Top 10 te schoppen. Of was het Santana met Titanic? Want hun muziek leek verdacht veel op Carlos Santana’s ritme. Nou is er helemaal niets verkeerd aan de oude Santana, maar Titanic (b)leek toch een beetje het gevolg van een tweede keer thee met hetzelfde zakje trekken. Slapjes.

In Nederland (en eigenlijk de rest van de wereld) was het na 1975 over en sluiten voor Titanic, maar in Frankrijk bleef de band ook na deze periode populair. Echter, toen ze in 1979 met een verschrikkelijk slecht disconummer kwamen bereikten ze – voor mij – een muzikaal dieptepunt. Als de figuurlijke muzikanten die tijdens het zinken van de boot met dezelfde naam doorspeelden gingen ze ten onder.

Bruce Springsteen – Caddillac Ranch:

Ik ben fan van The Boss, maar heb geen uitgesproken favorieten. Hoogstens albums die ik minder vaak draai, maar Born To Run, The River, High Hopes en Hammersmith Odeon London ’75 komen gewoon vaker aan bod dan het gemiddelde. The River heeft iets magisch voor mij. Wellicht omdat ik in dat jaar mijn 21ste verjaardag mocht vieren, op kamers woonde en heel erg genoot van b.b.h.h. Dat jaar was een keerpunt in mijn leven en het startpunt van mijn latere carrière.

Om heel ander redenen was The River ook een keerpunt voor Bruce Springsteen: It was a record that was sort of the gateway to a lot of my future writing. It was a record we made after Darkness on the Edge of Town. It was a record made during a recession—hard times in the States. It’s title song is a song I wrote for my brother-in-law and sister. My brother-in-law was in the construction industry, lost his job and had to struggle very hard back in the late 70’s, like so many people are doing today. It was a record where I first started to tackle men and women and families and marriage. There were certain songs on it that led to complete records later on. Bovendien was dit het album waarmee hij vrouwelijke fans voor zich won. Deze Nuggets gaat over de reis van Chicago naar L.A. via Route 66 en dan mag een bezoekje aan Cadillac Ranch natuurlijk niet ontbreken.