Tom Fogerty – Joyful Resurrection (1973)
Cowsills – The Rain, The Park And Other Things (1967)
Lou Rawls – Lady Love (1977)
Nelson Riddle Orchestra – Degüello (1961)
Van der Graaf Generator – Refugees (1970)
Billy Joel – The Ballad of Billy The Kid (1977)
Bobby Bare – Book Of Love (1961)
VOF de Kunst – Oude Liefde Roest Niet (1983)
Yes – Don’t Kill The Whale (1978)
Bob Dylan – I Threw It All Away (1969)
Greenfield & Cook – A Day Begins (1971)
Buchanan Brothers – Son Of A Lovin’ Man (1969)
The Hard Times – I Can’t Wait Till Friday Comes (1966)
Tee-Set – She Likes Weeds (1970)
The 8th Day – Eeny-Meeny-Miny-Mo (1972)
Thomas Dolby – I Scare Myself (1984)

Billy Joel – The Ballad of Billy The Kid:

Billy Joel is geboren in de Bronx (New York) en net als Bruce Springsteen is hij een kind van de stad en een symbool voor de ‘working-class’. Toen hij 8 jaar was scheidden zijn ouders; zijn vader vertrok naar Wenen. Moeder en kinderen Joel hadden het niet breed, waardoor Billy al op vroege leeftijd pianoles moest geven om de eindjes aan elkaar te knopen. Op latere leeftijd speelde hij in bars om het gezin te ondersteunen en mede daardoor slaagde hij er niet in zijn schooldiploma te halen.

In 1964 zag hij The Beatles op de TV (Ed Sullivan Show) en vanaf dat moment wist hij dat zijn toekomst in de popmuziek lag. Zeven jaar later maakte hij zijn eerste album, maar doordat deze op de verkeerde snelheid was opgenomen werd dit geen succes. Pas in 1973 kwam de doorbraak met Piano Man, maar zelfs 6 x platina was niets vergeleken met The Stranger uit 1977, dat maar liefst 15 x hetzelfde edelmetaal verwierf. Joel zou het album opnemen met vijfde Beatle George Martin, maar deze wilde niet met zijn band samenwerken waardoor de productie in handen kwam van Phil Ramone. Overigens werd Piano Man pas platina na het succes van The Stranger. Vreemd genoeg werd de voorloper Turnstiles slechts matig gewaardeerd, terwijl dat in mijn oren het enige album is dat zich met de vreemdeling kan meten.

Op Piano Man staat The Ballad Of Billy The Kid en die behoort met het titelnummer en Captain Jack tot de drie uitschieters, maar op het live-album Songs In The Attic kwamen zij pas tot volle bloei.

Tee Set – She Likes Weeds:

Wanneer ik aan Tee-Set denk, kan ik het niet anders betitelen als aardige en vrolijke muziek. Muzikaal geen echte hoogvliegers, maar een korte tijd zeer populair met zelfs een internationale hit. Na 1971 werd echter de bubblegum-grens dik overschreden, maar het duurde uiteindelijk nog tot 1979 tot ze definitief in het niemandsland van het oldies-circuit verdwenen. Overigens, hun singles waren weliswaar erg commercieel, maar in de zaal speelden ze ook andere muziek en werden ze veel serieuzer genomen.

En toch, toen de band in 1965 opgericht werd hadden ze een eigen stijl. In navolging van groepen als The Rolling Stones, The Animals en Spencer Davis Group haalden ook zij hun ideeën en repertoire uit Amerikaanse Rhythm & Blues. Die muziek deed het goed bij het publiek en Tee Set werd de eerste Nederlandse R&B band. Een muzieksoort waarvoor de rauwe, raspige stem van de zanger zich bij uitstek leende. Heel herkenbaar; je hoefde maar één of twee woorden te horen om hem te herkennen. Het probleem was dat ze geen eigen repertoire hadden en uitsluitend covers speelden. Daar kwam verandering in toen Motions-lid Robbie van Leeuwen twee liedjes voor hen schreef: Early In The Morning en Believe What You Say, die beiden in de onderste regionen van de Top 40 verbleven.

Ondanks het succes waren de onderlinge verhoudingen gespannen en in het najaar van 1967 kwam de uitbarsting. Hans van Eijck en Polle Eduard arriveerden uren te laat in de studio. Peter Tetteroo was razend en ging op de vuist met van Eijck. De leden van de groep gingen unaniem achter van Eijck staan, waardoor de manager van de band iedereen ter plekke uit de groep gooide. Met onervaren leden van een andere groep werd er een nieuwe Tee Set geformeerd, maar in 1969 kwam van Eijck weer terug. Hij componeerde onder andere Ma Belle Amie, dat een internationale hit werd. In de V.S. bereikte het de vijfde plek en in Zuid-Afrika zelfs de toppositie. De opvolger was She Likes Weeds dat in Nederland hun enige #1 hit werd. In het puriteinse Amerika mocht de single niet gedraaid worden in verband met een vermeende verwijzing naar drogerende middelen.