Elton John – Grow Some Funk Of Your Own (1975)
Pat Boone – Bernardine (1957)
Procol Harum – Fires (Which Burn Brightly) (1973)
Nick Lowe – American Squirm (1979)
Jean & The Statesiders – Putty In Your Hands (1964)
Jackson Browne – Hold On Hold Out (1980)
Al Green – Let’s Get Married (1973)
The Bonniwell Music Machine – The Trap (1968)
Mike & Michael – A Star (1972)
Rhythm Heritage – Theme From S.W.A.T. (1975)
Tiny Tim – Ever Since You Told Me That You Loved Me (I’m A Nut) (1968)
Henk & Henk – Sinterklaas Wie Kent Hem Niet (1982)
Ian Matthews – Things You Gave Me (1974)
Nico – I’m Not Sayin’ (1965)
Snoopy – It’s All In The Bible (1979)

Procol Harum – Fires (Which Burn Brightly):

Het heilige vuur. Wat het ook moge betekenen….voor iedereen brandt het vuur op een andere wijze. Gedurende je leven veranderen de doelstellingen en is het vrijwel onoverkomelijk dat het vuur langzaam blust. Zaken waarbij de passie en vastberadenheid zo sterk is en (soms) door anderen als obsessief beschreven worden, krijgen een andere prioriteit al dan niet gevoed door fysieke of mentale beperkingen.

Procol Harum kwam in 1973 met het album Grand Hotel en ik heb de plaat letterlijk grijs gedraaid. Alle liedjes waren van hoge kwaliteit en tot de dag van vandaag verveelt de plaat niet. Ik wil hiermee niet beweren dat de voorafgaande platen niet goed waren, maar daar waren altijd wel één of twee mindere nummers op terug te vinden. De titeltrack is een bombastische mini-opera en A Souvenir Of London werd door de BBC in de ban gedaan, want de heren meenden hier een seksuele referentie in te moeten lezen. Ongetwijfeld heeft Procol Harum deze interpretatie ook daadwerkelijk gezocht, want op elk album stond wel een komisch nummer. Desalniettemin kan je niets anders dan je verbazen over zoveel preutsheid. Het topstuk van het album is Fires (Which Burn Brightly); een klassiek getint barok-lied met een schitterende opbouw met een orkest en koor, en een beschouwende tekst.

Mike & Michael – A Star:

Onze Roek heette Willemze van geboorte (1943) en in 1961 sluit hij zich aan bij The Fighting Cats. De band trekt aandacht mede vanwege de gebrilde zanger die daardoor sterke overeenkomsten met Buddy Holly heeft. De deelname aan een talentenparade levert een radiodebuut op en optredens in het buitenland. De eerste twee singles floppen, maar met I’ll Cry scoren ze een hitje (een week op 40 in de Top 40). Onterecht, want het is een mooie combinatie van beat en close harmony. De Nederlandstalige opvolger van You’ll Never Walk Alone (Kom Terug En Dans Met Mij) is een terechte misser, ondanks dat het gitaarwerk wel leuk is. Please Don’t Go Away is een perfect vorbeeld van Merseybeat, maar Nederland loopt er niet warm voor. Het saaie en gezapige Take Your Time wordt hun grootste hit, maar hoger dan de 32ste plek zit er niet in.

Op aanraden van Veronica’s Rob Out veranderen ze de naam in Roek’s Family en scoren een stevige hit met Get Yourself A Ticket, die net de Top 10 niet haalt. Het lied is bekend vanwege het gekreun en het herhalen van de melodie (à la Hey Jude). Er volgen nog een aantal singles, maar de rek is eruit en de band splitst zich op. Roek gaat zich toeleggen tot solodingetjes en produceren. De band gaat verder als Ginger Ale met zanger Koen Merkelbach (ex-Names And Faces, Dean Alan Set en George Cash) en Will Luikinga en Richard de Bois. Enig sinds wrang scoren die wel een twee grote hits: The Flood (gebaseerd op de Parelvissers van Bizet) en het flauwe Scoobidab.

Roek maakt vervolgens een single op met ex-Masker Jaap de Groot als Mike & Michael. Ze maken in 1971 en 1972 vier singles, maar uitsluitend A Star weet de hitparade te halen (4 weken met een top op #23). Er was nog een kleine oprisping met Elsje, maar toen was de koek echt op.