Het songfestival beheerst deze week weer. Dit clowneske jaarlijkse circus is in de afgelopen decennia met een politieke saus overgoten, en de meeste artiesten hebben moeite een toonladder vast te houden. Een beetje weemoedig werpen we in Nuggets daarom een blik op de inzendingen tot en met 1985 met onder andere de allereerste winnares.

Teach-In – Ding-a-dong (1975)
Bobbysocks – La Det Swinge (1985)
The Allisons – Are You Sure (1961)
Franco Battiato & Alice – I Treni Di Tozeur (1984)
Pierre Rapsat – Judy Et Cie (1976)
Frida Boccara – Un Jour, Un Enfant (1969)
Mocedades – Eres Tu (1973)
Pat McGeegan – Chance Of A Lifetime (1968)
Mary Cristy – Toi, La Musique Et Moi (1976)
Herreys – Diggi Loo, Diggi Ley (1984)
The Shadows – Let Me Be The One (1975)
Udo Jürgens – Warum, Nur Warum (1964)
Vicky Leandros – L’Amour Est Bleu (1967)
Joy Flemming – Ein Lied Kann Eine Brücke Sein (1975)
Daniel – Dzuli (1983)
Co-Co – Bad Old Days (1978)
Lys Assia – Refrain (1956)
Conny Vandenbos – Het Is Genoeg (1965)

Franco Battiato & Alice – I Treni Di Tozeur:

I Treni Di Tozeur moesten de Zweedse Herreys voor zich dulden met Diggi-Loo Diggi-Ley. Het prachtig meeslepende lied over de treinen van Tozeur werd slechts vijfde, onankds dat ze speciaal voor het liedjesfestijn een operettekoortje over hadden laten vliegen.

De sexy Alice Visconti had in 1972 al haar eerste singletje (onder haar geboortenaam Carla Bissi) uitgebracht en had al meerdere hits op haar naam staan. Franco Battiato zag eruit alsof hij rechtstreeks van de set van een kantoorsoap was komen aanlopen. Een rare man met die enorme bril. Mooi zingen deed hij niet en zijn bewegingen waren houterig, iets te serieus, en onbeholpen. Hij maakte niet uitsluitend muziek, want hij was ook schilder en filmmaker. Als muzikant beperkte hij zich ook niet tot één specifiek genre: psychedelische progmuziek, popmuziek, elektronische muziek, maar ook opera.

The Shadows – Let Me Be The One:

In 1975 won Nederland het songfestival met Teach-In (Ding-a-dong). In alle eerlijkheid was het in dat jaar niet zo vreselijk moeilijk. Er deden (maar) 19 landen mee en toen ik de lijst der uitvoerenden doorlas heb ik nooit meer iets van deze deelnemers gehoord. Met uitzondering van degenen die op de tweede plek eindigden: The Shadows. Persoonlijk vond ik dit lied beter.

The Shadows hadden al een muziekleven achter zich en in 1967 behoorden de commerciële successen tot het verleden. Gitaristen Hank Marvin en Bruce Welch vragen John Farrer en tezamen vormen zij Marvin, Welch & Farrar, maken tot 1974 twee studioalbums en hebben met twee singles, Lady Of The Morning en Faithfull, marginaal succes. Tussentijds treden ze nog op als backing voor Cliff Richard. Eind 1974 hergroeperen The Shadows mét John Farrar en ze nemen deel aan het songfestival. Let Me Be The One is ongelofelijk Beatlesque; de stem van Farrer en de tweede stem van Marvin doen aan die van Paul McCartney denken. Ook het muzikale arrangement geeft gewoon een Fab4-gevoel. Kijk maar niet naar de clip, maar doe je ogen dicht en luister. Zonder de wetenschap dat dit The Shadows zijn zal je niet de eerste zijn die denkt dat dit een onbekend lied van The Beatles is.

Een tweede plek dus, maar in de hitlijsten doet het beduidend minder. In Engeland is de 12de plek het hoogte haalbare en in Ierland is 10 het eindpunt. In Nederland helemaal geen notering. Ondanks een korte opleving in 1978 met Theme From The Deer Hunter is het daarna over en sluiten voor The Shadows. Ze maken tot eind jaren ’80 nog wel platen met voornamelijk covers, maar dan trekken ze de plug uit de gitaar. Farrar was eind 1977 al vertrokken.

Marvin maakt nog diverse albums en met Farrar hoeven we geen medelijden te hebben, want hij richt zich op het componeren en produceren van liedjes. Dat legt hem geen windeieren, want hij is verantwoordelijk voor een enorm aantal hits van met name Olivia Newton-John (die ooit de verloofde van Welch was): Long Live Love, Have You Ever Been Mellow, Hopelessly Devoted To You, You’re The One That I Want, A Little More Love, Magic, Suddenly en Physical.