Norma Jean Wright – Saturday (1977)
Roger Nichols & The Small Circle Of Friends – Don’t Take Your Time (1968)
Hall & Oates – Wait For Me (1979)
Waylon Jennings – Theme from The Dukes of Hazzard (Good Ol’ Boys) (1980)
The Golliwogs – You Got Nothin’ On Me (1965)
Ana Belén – Agapimu (1979)
The Spinners – It’s A Shame (1970)
Chris Farlowe – I’ve Been Loving You Too Long (1966)
Yes – Heart Of The Sunrise (1971)
Johnny & Cellar Rockers – Melody In ‘F’ Rock (1961)
Bonnie Raitt – Give It Up Or Let Me Go (1972)
Burgundy Runn – Stop! (1967)
Doug Ashdown – The Saddest Song Of All (1970)

Chris Farlowe – I’ve Been Loving You Too Long:

Soul zoals in de jaren zestig en begin jaren zeventig is in het algemeen een ondergeschoven kind op de radio geworden. Waarschijnlijk is het een vicieuze cirkel; je hoort het nauwelijks op de radio en dus zijn er hele generaties die deze fantastische tracks niet kennen. Ik wil mijzelf niet als soulkikker betitelen (anders dan ik in de jaren zeventig met wijde pijpen over straat liep), maar in mijn platenkast staan onbekende juweeltjes.

Eén van de beste soulkrakers aller tijden is ongetwijfeld I’ve Been Loving You Too Long van Otis Redding uit 1965. Het was zijn grootste hit totdat hij in een vliegtuigcrash zou overlijden. Alhoewel ik zijn uitvoering bovengemiddeld vind is zijn uitvoering niet de beste. Deze eer is weggelegd voor Ike & Tina Turner, mede door de seksuele insinuaties van het echtpaar. Deze uitvoering is spannend en – bij gebrek aan een beter woord – geil. In de live uitvoering kreunt en steunt Tina de pannen van het dak en in de clip krijgt de microfoon een beurt. Ja, je leest het goed: Tina deed stoute en spannende dingen en liet niets aan de fantasie over.

I’ve Been Loving You Too Long is door de decennia vaak gecovered, maar zelden met verve. In de lange rij van pogingen zitten onder andere The Rolling Stones, James & Bobby Purify, Percy Sledge, Dionne Warwick, Seal en Aretha Franklin. De laatste is natuurlijk een geweldige zangeres, maar mist het timbre om dit lied naar geweldige hoogte te brengen. Persoonlijk vind ik dat slechts één uitvoering (behalve die van Ike & Tina Turner, natuurlijk) dermate goed dat een vermelding op zijn plaats is: Chris Farlowe (1966). Het wordt op een totaal andere wijze benadert (met een vette knipoog naar Eleanor Rigby), maar het resultaat is geweldig.

Bonnie Raitt – Give It Up Or Let Me Go:

Je kan Bonnie Raitt nauwelijks betrappen op slechte albums, maar haar tweede album steekt er toch met kop en schouders boven de rest uit; zelfs boven het bekroonde Nick Of Time uit 1989 en dat is toch een klassieker. Het verschil wordt gemaakt door de frisheid van Give It Up en het feit dat elk lied als een huis staat. Dit is een album dat je blind kunt aanschaffen. Ingetogen balladen en uptempo wisselen elkaar af en het eindigt op de B-zijde met de ultieme versie van Love Has No Pride.

Toen ik in de platenzaak de eerste tonen van het album hoorde was ik direct verkocht. Het titelnummer is een mix van blues en folk, en indien ik toch een minpuntje mag aandragen….op de elpee wordt het titellied aan het einde ge-outfade, terwijl in de laatste (zachte) tonen de eindslag van de drum hoorbaar is. Dus waarom? Persoonlijk zou ik de eindproducer de studio uittrappen, want het voegt niets toe anders dan lekker onnodig aan de knopjes zitten. Nu ben ik zo wie zo geen voorstander van uitfaden; je kan het live tenslotte ook niet doen. En dus heb ik het lied even door mijn soundmixer gehaald en de vreselijke fade-out aangepast, zodat Give It Up op de enige juiste manier eindigt: met een harde klap op de drum.