18 juni komt er weer een extra kaarsje op de taart voor Sir Paul McCartney; één van de grootste componisten zo niet de grootste ooit. Een meester in het schrijven van ‘kleine’ liedjes. In deze Nuggets ligt de aandacht op deze tijdloze deuntjes in de uitvoering van anderen.

Barclay James Harvest – Titles (1975)
Everly Brothers – On The Wings Of A Nightingale (1984)
Billy J Kramer & The Dakotas – I’ll Be On My Way (1963)
Badfinger – Come And Get It (1970)
Cilla Black – Step Inside Love (1967)
Stackridge – Hold Me Tight (1976)
P.J. Proby – That Means A Lot (1965)
Esperanto – Eleanor Rigby (1975)
Peter & Gordon – World Without Love (1964)
Herman van Veen – Eens Op Een Dag (1981)
Joe Cocker – With A Little Help From My Friends (1967)
Faces – Maybe I’m Amazed (1971)
Alan Copeland Conspiracy – Here, There And Everwhere (1967)
Humble Pie – Drive My Car (1975)
Ray Charles – Yesterday (1967)
Paul McCartney – Here Today (1982)

Everly Brothers – On The Wings Of A Nightingale:

Na een lange carrière in jaren ’50 en ’60 zijn de broers langzaam gebrouilleerd geraakt en is in 1973 de stekker uit het duo getrokken. In 1983 gingen er geruchten dat er een mogelijke reünie in de pen zat en later werd bevestigd dat de broers weer aan het repeteren waren in Nashville. En op 22 september traden ze weer voor het eerst op sinds tien jaar. Niet in Amerika, maar in Londen: The Royal Albert Hall. Hoe groot hun impact op de muziek is geweest blijkt wel uit het feit dat onder andere Paul McCartney, Cliff Richard, Roger Daltrey, Tom Petty en Mark Knopfler in het publiek zaten.
Een jaar later kwam ook een nieuw album uit met daarop het nummer On The Wings Of A Nightingale. Het verhaal gaat dat Don en Phil enorme liefhebbers van Paul McCartney waren met hem gebeld hebben en met knikkende knieën gevraagd hebben of hij een liedje voor hen zou willen schrijven. Een paar weken later lag On The Wings Of A Nightingale op de mat. Zoals het McCartney betaamt een kort nummer: slechts twee en een halve minuut. De kracht zit naast de mooie combinatie van akoestisch en elektrische gitaar in de pakkende melodie en natuurlijk de stemmen van Don en Phil. Misschien niet meer zo enorm synchroon zingend als in hun beginjaren, maar nog onmiskenbaar Everly Brothers. (Met dank aan Henk Tijdink).

Humble Pie – Drive My Car:

Humble Pie is zo wie zo een zwaar onderschatte rockband. Opgericht in 1969 door niemand minder dan Steve Marriott (Small Faces); de andere bekende naam is Peter Frampton (The Herd). Marriott’s stem was vol van Soul en wist bijvoorbeeld een cover een geheel nieuwe jas aan te trekken (luister ook maar eens naar Black Coffee).
Hun enige echte hit was Natural Born Bugie, maar ze hebben een aantal verschrikkelijk goede albums op hun naam staan. Hun livealbum Performance Rockin’ The Fillmore is niet alleen verplichte kost, maar is een iconisch optreden. Vanaf 1973 neemt de kwaliteit geleidelijk af; waarschijnlijk mede door het vertrek van Frampton. Twee jaar later komt Street Rats uit met daarop de uitstekende cover van Drive My Car. Er stonde overigens nog twee Beatles-covers op: Rain en We Can Work It Out.

Steve Marriott was op dat moment ook met een soloplaat bezig en wilde eigenlijk geen nieuw Humble Pie-album opnemen. Hij had geen enkele interesse om het te promoten of weer te gaan touren. Begrijpelijk, want na vier jaar onafgebroken rondreizen bleek bij terugkomst in Engeland dat er geen stuiver op de bank stond. Helaas waren ze contractueel verplicht nog een tour te doen en zonder nieuw album was geen optie. Het gevolg is dat de band zich weinig met de mix bemoeiden, waardoor een buitenstaander het ging doen en de plaat door de bandleden afgebrand werd.