Shirley – It’s Me (1977)
Chubby Checker & de Maskers – Baby, Baby, Balla, Balla (1965)
Hamilton, Joe Frank & Reynolds – Fallin’ In Love (1975)
Peter – Peace (1970)
Peter & The Blizzards – You Know That I’ll Be There (1968)
Sonic’s Rendezvous Band – Slow Down (Take A Look) (1976)
Billy Wade McKnight – I Need Your Lovin’ (1967)
Kevin Ayers – Caribbean Moon (1973)
Claude Nougaro – Armstrong (Let My People Go) (1966)
Peter Tosh – Legalize It (1975)
The Mothers Of Invention – Motherly Love (1966)
Hugo Montenegro – Theme From The Man From U.N.C.L.E (1965)
The Dramatics – Whatcha See Is Whatcha Get (1971)
Lonnie Donegan – Does Your Chewing Gum Lose It’s Flavour (1959)
Leon Russell – Crystal Closet Queen (1971)
First Class – Candy (1980)

Peter – Peace (1970)

Van alle liedjes uit mijn jeugd heeft deze een speciaal plekje, want het is de belichaming van de zeezenders Veronica, Noordzee, Caroline en Mi Amigo. Vraag mij niet waarom, maar het geluid en de muziek horen bij (mijn herinnering van) het tijdsbeeld. Net zoals Man Of Action en The Horse, maar die werden uitsluitend als intro van een radioprogramma gbebruikt. Zomervakanties op de camping, eindloos spelen in de bossen of het zwembad en altijd stond wel ergens de radio op een zeezender afgestemd. Muziek was een ontdekkingsreis, want je hoorde elk uur wel een lied, nieuw of oud, dat je niet kende. ’s Avonds in bed (stiekem) met de transistorradio onder je hoofdkussen om de volgende dag op pad voor een nieuwe batterij, want weer eens in slaap gevallen zonder het uit te zetten. Alles in mono, maar we wisten niet beter. Er waren zelfs studio’s die een single opnamen om deze dan via de kortegolf met een beperkt bereik uit te zenden, zodat ze in de auto konden horen hoe het zou klinken. Op deze manier konden ze aan het geluid schaven.

Peace werd in 1970 door Noordzee gebruikt voor ondersteuning van acties voor charitatieve doelen als Unicef en Oxfam, maar ook ter promotie van de internationale campagne voor kinderrechten. Bij  Mi Amigo was er een jingle met de tekst: vaar met ons mee op de muzikale golven van Radio Mi Amigo 212 met Peace op de achtergrond. In 1978 was er een Caroline 3-1-9-promo met daarnaast Words Of Love: all through the night love, peace and good music. Begin jaren zeventig werd Peace – enig sinds wrang – ook gebruikt in een 16mm documentairefilm van de N.A.V.O., waarin ze onder water raketten afschieten.

Ondanks dat Peace populair bij de lusiteraars was is het nooit een hit(je) geweest. Zelfs niet in zijn thuisland Engeland, en in Nederland stond het lied maar liefst zeven weken in de Tipparade zonder de Top 40 te halen. Peace is gecomponeerd door Peter Gosling en met enige regelmaat staat hijeveneens te boek als de zanger, maar dit is een misverstand. Het lied is oorspronkelijk opgenomen op een zogenaamde KPM bibliotheekplaat, die voor achtergrondmuziek op radio en televisie gebruikt worden. Peter Gosling is ooit een BBC-omroeper geweest.

Peace wordt gezongen door Peter Hallett en na lang zoeken vond ik zijn commentaar op zijn enige single. I was 18 years old when I recorded Peace. Peter Gosling was the writer and the arrangement was by Keith Mansfield, who at the time had had hits with Love Affair Everlasting Love and Marmalade Ob La Di Ob La Da. The recording featured some top session players – Herbie Flowers, Alan Hawkshaw, Maynard Fergusson and the backing vocals of Sue & Sunny. It was voted record of the week by Radio One’s Noel Edmonds & Anne Nightingale, but sadly did not chart in the UK.

In 1991, Peace was re-released in Holland to commemorate the ending of the Gulf War. It was top of the radio playlist, being played every hour, but it didn’t chart. I can only say that it was a privilege to be part of such a great song – it deserved more!

Vrijwel alle oudere jongeren (her)kennen dit lied, maar weinigen hebben het in huis. De hoes heeft een foto van Peter en op de achterkant de tekst van het lied. Ik heb het toen gekocht, grijs gedraaid, op verzamelaars getaped, eindeloos beluisterd en aan anderen laten horen, En uiteindelijk medio jaren negentig op een verzamelceedee (met vier schijfjes) gevonden vol met hitjes uit de zeventiger jaren voor een tientje. Ik had het alleen al voor Peace al uitgegeven, want het heeft iets magisch. Het achtergrondkoortje, het orkestrale met de violen, die een herinnering aan Lea of Why van The Cats oproepen. En stiekem ook de tekst, want wat is er mooier dan vrede op aarde?

The Dramatics – Whatcha See Is Whatcha Get

Altijd een liefhebber van oude soul geweest. Helaas ging met de intrede van de disco de brille er af en werd het meer eenheidsworst. Natuurlijk kwamen er sporadisch nog juweeltjes boven drijven, maar de hoogtijdagen waren voorbij.

Het platenlabel Stax was in 1957 onder de naam Satellite Records opgericht door twee blanken, en zij werkten vrijwel uitsluitend met zwarte artiesten. Uitzonderlijk, want in die dagen (en zeker in het Zuiden van de V.S.) was er een duidelijke segregatie. Het label bracht Southern soul-, Memphis soul-, gospel-, funk-, jazz- en Bluesplaten uit. De eerste grote hits kwamen met Carla Thomas (Gee Whiz) en Booker T. & the M.G.’s (Green Onions). In 1962 moest éné Johnny Jenkins (wie kent hem vandaag de dag niet…) These Arms Of Mine inzingen, maar hij was slecht bij stem, zodat de chauffeur van het bedrijf het lied uiteindelijk inzong. Het werd een immense hit en Otis Redding zou hierna nog vele hits hebben. Dankzij deze hits konden nieuwe artiesten gecontracteerd worden, zoals Sam & Dave,  Wilson Pickett, William Bell, Eddie Floyd, Johnnie Taylor en Isaac Hayes. Stax had wel heel veel concurrentie van Motown en om het label beter onder de aandacht te brengen bedachten ze (samen met Black Power in reactie op de rellen in 1965) een zwarte uitvoering van Woodstock; Wattstax. In augustus 1972 waren dominee Jesse Jackson en Richard Pryor de interviewers van bekende en onbekende Afro-Amerikanen. De gesprekken werden afgewisseld met optredens van onder andere Isaac Hayes, Rufus Thomas, Staple Singers, The Bar-Kays, Johnnie Taylor, Albert King en The Emotions. Een kaartje kostte slechts $1.00. De artiesten traden gratis op en de opbrengsten gingen naar een goed doel.

Het was een groot succes en behalve twee dubbel-LP’s werd er ook een rockumentaire gemaakt. Deze film opent met The Dramatics en Whatcha See Is Whatcha Get; in mijn ogen één van de beste soulnummers ooit. Het lied kwam van hun debuutelpee (1971) en dit was samen met In The Rain van hetzelfde album hun grootste hits. De vijf heren beheersten alle octaven met hun stemmen en de gitaar en het koper geeft het nummer iets dramatisch en dreigends.