Kongas – Kongas Fun (1974)
Felice Taylor – I Feel Love Comin’ On (1967)
Climax Blues Band – Mistress Moonshine (1977)
Bobby Vinton – Mr. Lonely (1964)
Lee Clayton – 10,000 Years (1979)
Rhinoceros – I Need Love (1969)
Huey Lewis & The News – I Want A New Drug (1983)
Dire Straits – Once Upon A Time In The West (1979)
Dr. Strangely Strange – Strangely Strange But Oddly Normal (1969)
Tony Sherman – Tonight (1974)
Kathy Kirby – The Adam Adamant Theme (1966)
The Byrds – Lover Of The Bayou (1970)
Lesley Gore – Sunshine, Lollipops And Rainbows (1965)
Normaal – Godverdomme (1974)

Huey Lewis & The News – I Want A New Drug:

De muziek klinkt wel – ondanks alle jaren – nog steeds fris. De clips daar aan tegen geven absoluut de jaren ’80 weer. Een periode van slechte smaak qua kleding: tuinbroeken, schoudervullingen, beenwarmers en poedelkapsels. Eigenlijk geldt het ook voor heel veel muziek uit dat decennium; te veel synthesizer. Zelfs The Boss maakte zich er (op zijn best verkopende album ooit) schuldig aan en diep in mijn hart vind ik Born In The U.S.A. zijn minste. Ik draai het zelden en dan nog voor mijn vrouw, die het zijn beste vindt. Smaken verschillen.

Ik kocht Huey Lewis’ album eind 1983, nadat ik de eerste single (van vijf) hoorde: Heart And Soul. Een lekker softrock en dansbaar nummer. In Nederland zou Sports geen potten breken, maar in zijn thuisland was het raak en werd het zeven keer platina. Pas met The Power Of Love uit Back To The Future kregen ze hier bekendheid, maar tot enorme hits zou het niet leiden. Ook de opvolger Fore! deed het maar matig, terwijl over de plas acht keer platina binnen gesleept werd.

Toen der tijd moest ik elke dag meer als uur van huis naar mijn werk (en terug) rijden, zodat ik een hele voorraad cassettebandjes in de auto had liggen. De twee meest gedraaide (met jaren ’80-muziek) waren Welcome To The Pleasure Dome en Sports. Het leukste en beste lied van het album is I Want A New Drug. Ray Parker Jr. zal daar anders over denken, want hij kreeg een claim wegens plagiaat voor Ghostbusters (1984) aan de pofbroek. Het drogerende middel is vrouwen en de beste man zingt dat je daar tenminste geen droge mond en rode ogen van krijgt.

Maanden na het verbreken van de relatie liep ik op een feestje tegen de vrouw van mijn dromen aan. Geheel toevallig lag Sports op de draaitafel. Nou ja, toevallig….ik verzorgde de muziek. En na al die jaren staat het liedje op elke verzamel-ceedee voor onderweg en elke keer kijk ik even opzij en zie die glimlach van de herinnering op haar gezicht.

Dire Straits – Once Upon A Time In The West:

In 1978 zat ik in mijn elpeefase: ik kocht geen singles maar gewoon de hele plaat. Dus toen Sultans Of Swing uitkwam ging ik niet voor de single. Misschien omdat ik hun eerste hit te vaak gehoord heb, maar retrospectief vind ik de elpee matig. Slechts Down The Waterline en in mindere mate Water Of Love en In The Gallery kunnen mij nog bekoren. Maar toen vond ik het lekker klinken en toen een jaar later de opvolger uitkwam heb ik die blind gekocht. Ik vond het tegenvallen. Making Movies overigens ook, maar dat terzijde. De daaropvolgende albums (Love Over Gold, Brothers In Arms en In Every Street) staan nog steeds als een huis (niet in Groningen dan).

Afijn, 40 jaar later moet ik mijn mening over Communiqué drastisch bijstellen. De opvolger bleek een blijvertje en de gevreesde horde van de opvolger van het debuut is met gemak genomen. Stuk voor stuk blijken de liedjes de tand des tijds uitstekend te hebben doorstaan en veel beter dan het uitgekauwde en plat gedraaide Sultans Of Swing. De opener is Once Upon A Time In The West dat behalve door het geweldige ritme ook door de vocalen van David Knopfler gedragen wordt. Zijn broertje zou overigens na dit album afhaken. Geen commercieel slimme zet, want behalve een hitje met Soul Kissing kan hij geen moment tippen aan de brille van zijn broer.