Billy Joel – Scenes From An Italian Restaurant (1977)
The Monitors – Step by Step (Hand in Hand) (1968)
Clannad – Theme From Harry’s Game (1982)
Mother’s Love – I Feel Good Warmth (1967)
Museo Rosenbach – Zarathustra (L’ultimo Uomo) (1973)
The Count Five – Psychotic Reaction (1966)
Queen – Seven Seas Of Rhye (1974)
Jonathan King – Everyone’s Gone To The Moon (1965)
Birth Control – The Work Is Done (1971)
Barbara & The Browns – I Don’t Want Trouble (1965)
Shawn Phillips – She Was Waitin’ For Her Mother (1970)
Johnny Cash – Hey Good Lookin’ (1958)
Nucleus – A Taste Of Sarsaparilla (1974)
Brainbox – Dark Rose (1969)

Queen – Seven Seas of Rhye:

Zal ik het doen? Ja, hop……ik vind de hardrock van Queen beter dan de ballads en hun softrockliedjes. Ik vind de eerste drie LP’s van Queen ook beter dan de rest. Ik heb ze wel allemaal, maar toch….

Net als bijvoorbeeld The Sweet (die van de bubblegumhits Funny, Funny en Poppa Joe) is Queen in de basis een hardrockband, die door Freddie’s liefde voor bombasme ook andere wegen zijn gaan bewandelen. Ik kan me de stomme verbazing van nieuwe Queen-fans (die er vanaf Bohemian Rapsody bijkwamen) nog herinneren, toen News of the World in 1977 uitkwam en de daaropvolgende commentaren over het snoeiharde, bijna punkachtige Sheer Heart Attack. Dat nummer paste helemaal niet in het plaatje van de melodieuse Queen-fan. Het doet me ook herinneren aan een collega, die medio ‘jaren negentig’ naar een concert van Eric Clapton ging, en stomverbaasd was dat hij heel veel Blues speelde. Ja, dûh.

Seven Seas Of Rhye is min of meer het nummer geworden dat de leden van Queen supersterren maakte. Het was een verplicht live-nummer, maar verdween desalniettemin tussen 1976 en 1984 van de setlist. Op hun 1973 debuut was het nog een instrumentaaltje, maar op de opvolger was het lied voorzien enkele aanpassingen en tekst. En toen kregen de heren plotseling de kans om bij Top Of The Pops op te treden, en Seven Seas Of Rhye werd heel snel als single uitgebracht met als gevolg een Top 10 notering in Engeland. Afijn, de rest is geschiedenis zullen we maar zeggen.

De eerste 20 seconden tonen de basis van Queen; een opening op de piano gevolgd door het typische huilende gitaarwerk van Brian May, en dan verder in de hoge versnelling met enkele tempowisselingen en hoge uithalen van Freddie. Overigens is Rhye een fantasieland; een soort Middle-Earth.

Brainbox – Dark Rose:

In de wijk waar ik woonde werd veel op straat gevoetbald. Heel veel en tot groot verdriet van sommige omwonenden, want er verdween wel eens een bal in de aangrenzende tuin. De meesten gaven de bal wel weer terug, maar enkelen weigerden het of deden net alsof ze niet thuis waren. Tsja, dat vraagt om andere maatregelen (want the show must go on) en dus hadden we gezamenlijk een plan gemaakt. Zodra de bal in een tuin verdween ging er één klaarstaan, zodat de ander met een aanloopje een zetje omhoog kreeg en dan hup….over het dakje de tuin in om de bal te pakken. Meestal was ik de uitverkorene en lenig als ik toen was sprong ik dan naar de dakrand en trok mijzelf weer op, soms op de hielen gezeten door de boze buurman.

Een van de vaste medespelers was een jongen uit mijn elftal bij de lokale voetbalclub. Nou ja speler, hij was de keeper en wat was hij goed. Uitschuifarmen en katachtige reflexen. We praten mei 1973. In die dagen had je internationale voetbaltoernooien en teams van omliggende landen kwamen dan naar ons sportpark. Zo ook een Duits elftal uit (als mijn geheugen mij niet in de steek laat) Bremen die korte metten maakte met de andere teams en de verwachting was dat wij de volgende aan de zegekar zouden worden. Het liep even anders mede dankzij onze keeper. Onpasseerbaar tot frustratie van de tegenpartij en helemaal toen ik de bal in het doel kopte na – op z’n Duits – een counter en wij de pot naar ons toe trokken. Een week met een grote grijns gelopen.

Waarom ik dit vertel? De keeper was helemaal gestoord van Brainbox en Focus en tijdens de partijtjes op straat bleef hij er tot vervelens toe maar over praten. Op een gegeven moment stelde ik voor dat ik een elpee van beiden van hem zou lenen om dan maar eens te horen wat er nou eigenlijk zo verschrikkelijk goed aan was. Het bleek bij beluistering een aanzet voor mij om naar de platenzaak te fietsen en het album van Brainbox en Focus III van mijn zuurverdiende spaarcenten aan te schaffen. Wat een geweldige muziek. En nog steeds, want de muziek is ook anno 2023 nog steeds fris en interessant.

Brainbox heeft in de originele bezetting maar één album gemaakt. Het titelloze album is een parel van psychedelische rock. Het openingsnummer is Dark Rose: een stevige rocksong gezongen door Kaz Lux met Akkerman’s gitaarsoli en fluit door Tom Barlage (Solution). De band heeft in deze samenstelling maar kort bestaan, omdat Akkerman eind 1969 werd weggestuurd door manager John van Setten nadat hij repeteerde met het trio Thijs van Leer. Dit was het begin van de band Focus. In 1970 besloot drummer Pierre van der Linden om ook over te stappen naar Focus en een jaar later stapt Kaz Lux uit de band, die daarna nog maar een jaar bestaat.