Vandaag 53 jaar geleden was de allereerste uitzending van TopPop (Yeah) op de TV. Vanavond duiken we in de geschiedenis van dit baanbrekende programma met Ad Visser.

Tonny Eyck – Avro’s Toppop (1974)
Sparks – Something For The Girl With Everything (1974)
Full House – Do It Right (1967)
The Mods – Moef Ga Ga (1966)
The Skope – Be Mine Again (1966)
Rob de Neijs – Bye Bye Mrs. Turple (1967)
Fever Tree – Man Who Paints The Pictures (1968)
Procol Harum – Beyond The Pale (1974)
Adjéèf The Poet, his girl(s) his friend(s) & the rest of the world(s) – Iekk! I’m A Freak (1967)
Aphrodite’s Child – Spring, Summer, Winter And Fall (1970)
Holland – Hans Brinker Symphony (1971)
People’s Choice ‎- Party Is A Groovy Thing (1974)
The Stampeders – Wild Eyes (1971)
Jacksons – Think Happy (1976)
Cherry Vanilla – Liverpool (1978)
Mother’s Finest – Mickey’s Monkey (1977)

Sparks – Something For The Girl With Everything:

In Nederland leerden we de Amerikaanse broertjes Mael pas in 1974 kennen met het derde en uitstekende vooruitstrevende album Kimono My House. De elpee had een groen hoes met de beide broers als Japanse geisha’s in kimono afgebeeld. Er stonden twee hits op: This Town Ain’t Big Enough for Both Of Us en Amateur Hour. Kennelijk was ik niet de enige die onder de indruk was, want een jonge Morrissey schreef zelfs een brief naar Melody Maker: Today I bought the album of the year. I feel I can say this without expecting several letters saying I’m talking rubbish. The album is Kimono My House by Sparks. I bought it on the strength of the single. Every track is brilliant – although I must name Equator, Complaints, Amateur Hour and Here In Heaven as the best tracks, and in that order. Dertig jaar later zou dezelfde Morrissey als organisator van de 2004 versie van het Meltdown Festival Sparks uitnodigen. Nirvana’s Kurt Cobain zei dat de gitaarriff in (Shocking Blue’s) Love Buzz van Sparks geleend was. Björk stelt dat Kimono My House een grote invloed op haar jeugd en muziek heeft gehad. Alle reden op dit album maar eens te beluisteren, want de heren waren hun tijd ver vooruit.

Tijdens optredens viel met name toetsenist Ron op vanwege zijn apathische houding en het hele foute snorretje. Broer Russell is een spring-in-het-veld met het hoge stemmetje. De opvolger is minstens zo goed, maar verkoopt aanmerkelijk minder met de singles Never Turn Your back On Mother Earth en Something For The Girl With Everything. Sparks is met name in Engeland populair, maar veranderen continu van stijl en vertonen daarmee enige gelijkenis met David Bowie. Eind jaren zeventig zit de progrock in het verdomhoekje en Sparks richtten zich tot de Duitse elektronische muziek van Tangerine Dream, Can en Kraftwerk. Via via komen ze in contact met Giorgio Moroder en de samenwerking is een feit met het fantastische album No 1 In Heaven tot gevolg. Fans en critici zijn minder gecharmeerd, maar het blijkt een inspiratiebron voor Joy Divion, Depeche Mode, Soft Cell, Erasure, Yazoo en Pet Shop Boys.

Pas medio jaren ’90 maken ze een come-back maken met hun kwaliteits-artpop: Gratuitous Sax & Senseless Violins met de hit When Do I Get To Sing My Way. Daarna wordt het weer rustig, maar hun laatste drie albums verkopen in Engeland weer als vanouds.

Procol Harum – Beyond The Pale:

Het meest ondergewaardeerde liedje van Ad Visser is A Whiter Shade Of Pale. Het is nauwelijks ondergewaardeerd te noemen, maar hij vertelde mij in 2017 dat hij wegliep met de mooie sound en vanwege zanger Gary Brooker met zijn magistrale stemgeluid. In het popgewricht van de sixties komt de groep met een juweel van een song, weliswaar een zeer bij Bach geleende compositie met een dromerige tekst van Keith Reid.

De song hoorde hij voor het eerst via Radio Luxemburg. Het station dat in die tijd supersnel de nieuwste Britse pop liet horen. De zender was niet stabiel want het geluid zweefde en dat gaf het effect of de sound door een Leslie-box werd gehaald: een Leslie-box is een speakerbox van een Hammond orgel, waarin de speaker continu om zijn as draait. Dat onbedoelde geluidseffect maakt het luisteren naar Luxemburg, alsof je klanken uit een ander universum hoort.

Zanger Gary Brooker vond hij sensationeel goed en dacht in die dagen met die gast ooit iets te moeten doen. Een voorspellende gedachte want in 1987 – 20 jaar later – ontstaat er een samenwerking tussen hen als Brooker de zangpartij van zijn lied No News From The Western Frontier voor zijn rekening neemt voor mijn album Hi-tec Heroes. Het nummer verschijnt tevens succesvol op single. En sterker nog: de groep wil het nummer ook graag op hun eigen album: The Best of Procol Harum. En zo zag hij opeens mijn naam staan op de hoes als (nota bene) lid van Procol Harum.

Beyond The Pale staat op Exotic Birds and Fruit; de opvolger van het majestueuze Grand Hotel. De verkoopcijfers zijn beduidend minder en er komen geen hits van het album. Beyond The Pale wordt overigens alleen in Duitsland en Nederland uitgebracht, hetgeen hen langs TopPop bracht.