Cilla Black – Something Tells Me (Something’s Gonna Happen Tonight) (1971)
AC/DC – Can I Sit Next To You, Girl (1974)
Motherlode – When I Die (1969)
Lori Spee – Phil (1980)
Oscar Benton – Bensonhurst Blues (1973)
George McCrae – You Can Have It All (1974)
Saskia & Serge – Mama He’s A Soldier Now (1980)
Vince Hill – Doesn’t Anybody Know My Name (1969)
David Bowie – Cracked Actor (1973)
Paul Simon & Phoebe Snow – Gone At Last (1975)
The Shoes – Make Up Your Make Up (1974)
Bob McFadden & Dor – The Beat Generation (1959)
Aretha Franklin – Ain’t No Way (1968)
Dalida – J’attendrai (1975)
Bobby Wilding – Since I’ve Been Wearin’ My Hair Like A Beatle (1964)
Peter Laine Orchestra – Tiger Walk (1973)

David Bowie – Cracked Actor:

Frank Zappa en David Bowie zijn mijn muzikale jeugdhelden. Beiden omdat ze mij voortdurend bleven verbazen en als een kameleon nieuwe richtingen opzochten. Beiden zijn niet meer, maar zeer regelmatig vinden ze de weg naar mijn draaitafel of de CD-speler. Laatst vroeg een maat wat ik het allerbeste nummer van Bowie vind. Jemig, zei ik. Het is al moeilijk om een album te kiezen, laat staan een lied. Ik weet wel wat ik zijn minste album vind. Ik kon geen beslissing nemen, maar Aladdin Sane heb ik altijd het meest complete album gevonden. Hè, was de reactie. Ik dacht dat je voor iets van Ziggy Stardust, Heroes of Blackstar zou gaan. Of van Young Americans, want je blijft roepen dat het een onderschat soulalbum is.

Ik zal het uitleggen. Bowie was van een man en zijn gitaar op Man Of Words/Man Of Music (1969) getransformeerd in een androgyne glamrocker. Van The Man Who Sold The World naar Hunky Dory met als hoogtepunt Ziggy Stardust. Dat album heb ik letterlijk grijs gedraaid en kan het nog steeds woordelijk meezingen, maar in vergelijk met Aladdin Sane is het onschuldig en idealistisch. Na Ziggy Stardust begroef Bowie zijn alter-ego bewust; bang dat hij de rest van zijn leven aan dit karakter vast zou zitten. Maar qua uiterlijk niet helemaal; de bleke opvolger Aladdin Sane had een nieuwe haarstijl en een bliksemschicht op zijn gezicht: een soort Ziggy Goes To Washington – Ziggy onder de invloed van America. Goedkope sex en goedkopere drugs. Rauwe rock met enkele schitterende rustpunten, veel sax en pianowerk, en her en der doo-wop.

Eigenlijk is het album gevarieerder dan Ziggy Stardust. Bovendien experimenteerde hij op dit album met overlays van gitaar en mondharmonica door een versterker, wat het geheel een enorm vet en smerig geluid geeft. Luister maar naar Cracked Actor en Panic In Detroit. Maar ook de bijna jazz-achtige manier van piano spelen in Aladdin Sane en Lady Grinning Soul. Schitterende ballads afgewisseld met stevige rockers, zoals de opener Watch That Man en The Jean Genie. Misschien is het album ook wel zo goed, omdat het de laatste zou worden in de Spiders From Mars-samenstelling. Een laatste kunstje van de mannen. En met een Bowie die door het succes van Ziggy Stardust aan zelfvertrouwen had gewonnen. En zijn uitvoering van Let’s Spend The Night Together zet de originele uitvoering van The Rolling Stones in het verdomhoekje.

The Shoes – Make Up Your Make Up:

Net als Huub van der Lubbe en Dave von Raven heb ik bewondering voor de levendige Shoes-zanger met de krachtige strot. The Shoes zijn eind jaren zestig betrekkelijk kort verschrikkelijk populair geweest. Het succes van de band is het negroïde stemgeluid van zanger Theo van Es, die van achterin zijn keel zingt. Veel geld hebben ze overigens niet verdiend; in het begin van de ‘jaren zeventig’ zakte het aantal optredens van vijf per week terug naar twee. Het weekloon zakte tot tachtig gulden en ze verdienden minder dan de jongens die de de apparatuur op het toneel klaar zetten. De muziekinstallatie was amper afbetaald.

Het begon allemaal op de ambachtsschool; de broers Versteegen en gitarist Wim van Huis traden voor op voor klasgenoten. En toen stond Theo van Es op: mag ik ook effe! The (White) Shoes waren geboren. Rond 1963 vertrok het gezelschap naar Hamburg, want in die dagen was daar het geld te verdienen. Men was daar – mede door de Franse en Amerikaanse militairen – progressief, en dat uitte zich in het uitgaansleven. The Shoes speelden ruim vier jaar als coverband in onder meer de legendarische Star Club in Hamburg, waar de Beatles hen voorgingen. Terug in Nederland hoorde de producer van Golden Earring, Freddy Haayen, hen een keer spelen en vrijwel direct werd (hun eerste hit) Standing And Staring opgenomen.

Zanger Theo van Es stapt uit The Shoes, maar zowel hij als de overige bandleden onder de naam Double You kennen geen succes. 1974 zijn de meningsverschillen bijgelegd en is er een come-back met een geweldige elpee (Make Up Your Make Up) en de eerste single Face To Face werd Veronica’s Alarmschijf en een redelijke hit.