Het Isle Of Wight-festival bestaat sinds 1968. Tegenwoordig vindt het in juni plaats, maar de eerste drie edities waren eind augustus. Dus terug in de tijd en luister naar de muziek van een aantal artiesten die op één van deze drie festivals opgetreden hebben.

The Moody Blues – The Story In Your Eyes (1971)
Heaven – Freedom Train (1970)
Aynsley Dunbar Retaliation – Warning (1967)
Joni Mitchell – Coyote (1977)
Emerson, Lake & Palmer – Fanfare For The Common Man (1977)
Fat Mattress – Magic Forest (1968)
David Bromberg – Sharon (1973)
Free – My Brother Jake (1971)
The Doors – I Looked At You (1967)
Kathy Smith – Seven Virgins (1971)
Edgar Broughton Band – Hotel Room (1971)
Leonard Cohen – The Partisan (1969)
Supertramp – A Soapbox Opera (1975)
Redbone – Wovoka (1974)
Taste – What’s Going On (1968)

The Moody Blues – The Story In Your Eyes:

Altijd een liefhebber van The Moody Blues geweest. Mooie hoezen ook, maar hun mooiste lied in mijn oren is The Story In Your Eyes. Een uptempo nummer met scherp gitaarwerk. Strak drumwerk van Graeme Edge. Een echte studioband, want live vond ik de zang van Justin Hayward nooit overtuigen.

The Story In Your Eyes is slechts drie minuten maar de opbouw maakt het superspannend. Grappig genoeg was het toendertijd bedoeld als bonus, maar het bleek de ‘earcatcher’ voor het album en een stevige hit. Het staat op hun album Every Good Boy Deserves Favour; de eerste letters van elk woord zijn een geheugensteuntje voor het leren lezen van noten (E G B D F). In 2008 werd er een remaster van het album uitgebracht, maar die raad ik niemand aan. Zinloos. De pit is uit het album gehaald en helemaal uit The Story In Your Eyes. Het klinkt mat en saai, doordat de mellotron en de samenzang naar voren zijn gehaald, maar dit ontkracht het lied. Hoe dat door de leden van The Moody Blues goedgekeurd kon worden is mij een raadsel.

Joni Mitchell – Coyote:

Tot The Last Waltz kende ik Joni Mitchell eigenlijk alleen van Big Yellow Taxi, Both Sides Now en Woodstock; de laatste in de uitvoering van Matthew Southern Comfort. Om de één om of andere reden vind ik haar stem niet warm; eerder kil en scherp. In de platenzaak heb ik nog wel een poging ondernomen toen Hejira (1976) uitkwam, maar het kon mij niet bekoren. Een ander album dat ik tegelijkertijd gepakt had om te beluisteren was The Last Waltz; het afscheidsconcert van de legendarische The Band. Dat album greep mij meteen bij de strot en doet dat tot de dag van vandaag.

Grappig was dat Joni Mitchell hier eenzelfde liedje zong als op haar album wat mij niet tot koop kon aanzetten: de opener Coyote. En op The Last Waltz vond ik het fantastisch klinken. Waarschijnlijk omdat de begeleiding zoveel beter klonk als op haar album. De ingetogen wijze van het ondersteunende orgeltje en het gitaarwerk van Robbie Robertson. Haar staccato paste ineens veel beter bij het lied. Coyote gaat over een one-night stand, maar het is nooit duidelijk geworden of het een persoonlijke ervaring van Mitchell was.