Robbs – I’ll Never Get Enough (1970)
Frank Gari – Lullaby Of Love (1961)
The Beach Boys – Student Demonstration Time (1971)
The First Move – The World Needs Love (1971)
Mark-Almond – Just A Friend (1978)
Tuesday’s Children – She (1968)
Cuarteto Continental – Llorando Se Fue (1984)
The Vagrants – Respect (1967)
Eddie Money – Baby Hold On (1977)
The Association – Six Man Band (1968)
Solution – Chappaqua (1972)
Linda Ronstadt – Long Long Time (1970)
Jim Hurt – I Love Women (1980)
Joe Loss – The Maigret Theme (1962)
Sylvers – Boogie Fever (1975)
The Knickerbockers – One Track Mind (1966)

The Beach Boys – Student Demonstration Time:

In 1971 kende ik The Beach Boys alleen van de meerstemmige mooie zang en viel van verbazing van mijn stoel toen ik Student Demonstration Time hoorde met hard gitaarwerk, een sirene en een rare stem. Het was de vreemde eend in de bijt op het album Surf’s Up. Het klonk wel bekend, maar anno nu weet ik dat een adaptie op Riot In Cell Block Number 9 uit 1954 is. Het stemgeluid was vervormd, omdat door een megafoon gezongen werd en op deze manier de indruk wilde wekken dat een toehoorder de menigte toeschreeuwt.

Het werd in Nederland een mager hitje: slechts vijf weken in de Top 40 met de 21ste als hoogste positie. In Engeland draaiden ze uitsluitend de flipzijde Don’t Go Near The Water en in de V.S. werd Student Demonstration Time niet geheel verbazingwekkend niet als single uitgebracht.

Surf’s Up was ook het eerste album waar The Beach Boys het lieve imago loslieten en hun sociale bewogen kant laten horen, want Student Demonstration Time was een reactie op de nodeloze dood van vier studenten aan Kent State door de Ohio National Guard toen zij tegen de oorlog in Cambodia protesteerden. De zestiger jaren waren zo wie zo een onrustig decennium. De anti-oorlogprotesten, de oorlogen in Cambodia en Vietnam met de dood van vele soldaten overzee, de moord op president J.F. Kennedy en in 1968 zijn broer Robert toen hij een campagne bijeenkomst bijwoonde voor de presidentsverkiezingen. De binnenlandse raciale onrust waardoor activisten als Malcolm X, Stokely Carmichael en The Black Panthers de oude strategie van geweldloos verzet vervingen door de gewapende strijd mede door het optreden van de Klu Klux Klan. Vanaf 1965 waren rassenrellen een frequent verschijnsel in veel Amerikaanse steden.

Linda Ronstadt – Long, Long Time:

Het kan gek lopen in platenland. Dat The Beatles en Elvis Presley de best verkopende artiesten aller tijden zijn met circa 600 miljoen platen klinkt logisch. Overigens heeft Macca als solo-artiest 100 miljoen extra exemplaren verkocht. Geen droog brood voor hem vanavond.
Dat Rihanna en piepmuis Mariah Carey meer platen (220 miljoen) dan The Rolling Stones verkocht hebben zal bij sommigen een wenkbrauw doen fronsen, te meer daar The Stones al 60 jaar actief zijn.
Bruce Springsteen steekt daar weer schraal bij af met ‘slechts’ 150 miljoen muziekdragers, maar mijn mond viel open toen ik las dat Linda Ronstadt 100 miljoen keer over de toonbank is gegaan. Evenveel als bijvoorbeeld Stevie Wonder, David Bowie en Tina Turner.

Waarom die verbazing? Toen Ronstadt met zingen begon (1965) in het folk-rock trio The Stone Poneys liep ik nog in korte broek en las ik wekelijks braaf mijn Donald Duck. In 1969 ging ze solo en sindsdien heeft ze vrijwel uitsluitend covers gezongen. Natuurlijk, het is knap als je andermans veren een eigen draai kunt geven, en dan op dusdanige wijze dat de uitvoering het origineel een eigentijds karakter geeft. Maar kom op….. Even een beknopt lijstje van haar top 10 hits: You’re No Good (Betty Everett), When Will I Be Loved (Everly Brothers), Heat Wave (Martha & The Vandellas), Blue Bayou (Roy Orbison), It’s So Easy (Buddy Holly), Ooo Baby Baby (The Miracles), Hurt So Bad (Little Anthony & Imperials), Don’t Know Much (Barry Mann). Slechts How Do I Make You en Somewhere Out There (met James Ingram) zijn originele uitvoeringen. Er volgt nog een waslijst aan minder grote gecoverde hits.  In 1982 nam het verkoopsucces af en besloot ze 3 CD’s met oude jazznummers te coveren, alsmede een CD met Tex-Mex liedjes en één met countryliedjes (met Emmylou Harris en Dolly Parton) en hop….het platina was weer binnen. Ik realiseer me dat het bovenstaande een beetje zuur klinkt, maar ik heb niets dan bewondering voor haar loepzuivere stem. Ik heb 3 elpee’s en 6 CD’s van Linda in mijn platenkast, want vrijwel alle covers zijn van grote klasse. Ik vind het gewoon jammer dat ze zo weinig originele liedjes aan haar oeuvre toegevoegd heeft.

Een van haar mooiste originele liedjes is Long, Long Time uit 1970; over een liefde die nooit zou effectueren.