Vlak voor het einde van het jaar eren we (een helaas beperkt) aantal overleden musici.

Earth, Wind & Fire – Shining Star (1975)
Bachman-Turner Overdrive – Takin’ Care Of Business (1974)
Crosby, Still & Nash – Helplessly Hoping (1969)
Television – Marquee Moon (1977)
Huey Piano Smith – High Blood Pressure (1958)
Bobby Caldwell – Jamaica (1982)
Parliament – Flash Light (1977)
Jay & The Americans – Let’s Lock the Door (And Throw Away the Key) (1964)
Wim de Bie – Billeritsie (1984)
Ike & Tina Turner – Finger Poppin’ (1965)
Tony Bennett – The Good Life (1962)
Rodriguez – Cause (1971)
Roger Whittaker – New World In The Morning (1970)
Blossom Toes – When The Alarm Clock Rings (1967)
The Pogues – Boys From The County Hell (1984)
Wings – Deliver Your Children (1978)

Parliament – Flash Light:

Ik heb het al eens vermeld, maar in mijn jeugd liet ik iedereen die de plas overstak een lading singletjes en elpees voor me meenemen. Niet alleen waren ze veel goedkoper, maar er zat ook een verrassingselement in. Muziek die in Nederland niet of nauwelijks airplay kreeg, of in het beste geval pas maanden later op de radio te horen was. Ik kocht de toen nog papieren krant-versie van Billboard en zocht uit op titel, of naam van de uitvoerende (en soms zelfs blind prikken). Bij elpees waren de recensies of de hoes vaak een graadmeter. Het grappige is dat ik nooit teleurgesteld ben. Natuurlijk draai ik sommige platen vaker dan andere, maar bij de keuze was er geen angst om (het equivalent van) Corry & The Rascals, Father Abraham of The Harboursingers aan te treffen.

Parliament was zo’n verrassende ontdekking. De magistrale single Flash Light uit 1978; het was de tweede grote hit van het gezelschap en haalde zelfs de #1 positie in de R&B lijst. Dat basloopje gecombineerd met de moog-synthesizers is gewoon onweerstaanbaar. Voetjes van de vloer. Bedacht door George Clinton, Bernie Worrell en Bootsy Collins is het de afsluiter van het album Funkentelechy Vs. The Placebo Syndrome waarop de band het opneemt tegen de duivelse Sir Nose d’Voidoffunk en hem probeert te laten dansen. Live kon de band het funky Flash Light tot 28 minuten uitspinnen, maar getuige de kracht van het lied is er geen moment verveling. Funk me!

Rodriguez – Cause:

Rodriguez’ debuut Cold Fact kreeg positieve kritieken vanuit de industrie, maar het luisterpubliek liep er niet warm voor. Er volgde nog een tweede album met Chris Spedding op de gitaar en met producer Steve Rowland, maar ook dat kon geen potten breken. Hij keerde de muziekwereld de rug toe om voor zijn jonge gezin te zorgen en werd bouwvakker en schopte het tot voorzitter van de vakbond.

Hoe anders in Australië en vooral Zuid-Afrika zoals mooi verfilmd in de documentaire Searching For Sugarman waarin twee fans wilden uitzoeken wat er van hun idool geworden was. Tijdens het apartheidregime werd er namelijk stiekem naar zijn muziek geluisterd. De geruchten stelden dat hij inmiddels overleden was en de zoektocht mondde uit in de wonderbaarlijke wederopstanding van een artiest die na een vroegtijdig pensioen plotseling in het harnas werd gehesen om tot zijn verbijstering voor volle stadions te spelen.