Herman Brood & His Wild Romance – Rock ‘n’ Roll Junkie (1977)
Henry Mancini – Theme from Cade’s County (1972)
Lloyd Charmers – Bang Bang Lulu (1968)
Yves Duteil – Le Mur De La Prison D’en Face (1977)
Bojoura – Everybody’s Day (1967)
McFadden & Whitehead – I Heard It In A Love Song (1980)
Harry Belafonte – Matilda (1953)
Jess Roden – Woman Across The Water (1977)
Shepstone & Dibbens – Shady Lady (1974)
Wilson Pickett – Hey Joe (1969)
Loggins & Messina – Vahevala (1972)
Gerry & The Pacemakers – I’m The One (1964)
No Dice – Why Sugar (1977)
Rare Earth – (I Know) I’m Losing You (1970)

Herman Brood & His Wild Romance – Rock ‘n’ Roll Junkie:

Dé Nederlandse belichaming van sex, drugs & rock ‘n’ roll. Herman Brood’s verslaving begon in 1964 met pilletjes om wakker te blijven voor optredens van The Moans voor de gelegerde miltairen in Duitsland. Drie jaar later zou hij de overstap maken naar Cuby + Blizzards, maar wegens aanhoudend drugsgebruik werd hij in 1969 definitief uit de groep gezet en tot 1974 zat hij regelmatig op water en brood. Na een kortstondige reünie met Cuby + Blizzards trad hij toe tot Vitesse, maar na het debuutalbum vertrok hij in 1976 alweer voor de zoveelste terugkeer naar de band van Harry Muskee.

Uiteindelijk en maar een jaar later startte Brood zijn solocarrière met het debuutalbum Street en de fantastische opvolger Shpritsz vol van klassiekers als Saturday Night, Dope Sucks, Doin’ It, Never Enough en Rock & Roll Junkie. Dit nummer en Dope Sucks werden destijds als controversieel beschouwd, omdat daarin expliciet gekoketteerd werd met het junkie-bestaan. Zijn optreden in de film Cha Cha en het daarbij behorende livealbum haalde net de #1 positie in de album lijsten niet, maar bevestigden de nieuw verworven status van Brood en zijn band.

En toen wilde hij de V.S. veroveren; de geplande tournee werd geen succes. Onbekendheid en gebrek aan kennis van het Amerikaanse publiek. Het daar geproduceerde album Go Nutz werd afgekraakt. Zijn commerciële muzikale carrière zakte in en hij richtte zich op acteren en schilderen. Al die jaren bleef hij gelukkig wel optreden, want Brood was een podiumbeest en genoot van de aandacht. Hij  zweette letterlijk en figuurlijk rock & roll.

Rare Earth – (I Know) I’m Losing You:

The Sound of Young America was de slogan van Rare Earth, het sub-label van Motown, genoemd naar de gelijknamige succesvolle band. Ze waren niet de eerste blanke band die daar gecontracteerd werd, maar wel de succesvolste.

December 1971 kwam de dubbel-LP Rare Earth in Concert uit, en dit was één van de beste live registraties van die tijd. Met drie geweldige covers, zoals een 23 minuten durende uitvoering van Get Ready en een 14 minuten durende van (I Know) I’m Losing You; hits van The Tempations. Beiden nummers waren een overtreffende trap van het origineel, alhoewel de laatste wellicht door Rod Stewart met Faces nogmaals overtroffen is. De LP heeft maar één piepklein nadeeltje; het komt het beste tot zijn recht, wanneer de volumeknop voluit gaat. Dat genot duurde in 1972 circa 30 seconden, voordat één van mijn ouders als een boze buurman Boordevol uit Ja Zuster, Nee Zuster beklag kwam doen, en – onder dreiging van het weghalen van de pick-up – er dus geen andere keuze was dan de volumeknop terug te draaien.

De band bestond al sinds 1960, maar werd pas bekend in 1969. Na 1972 kwamen er geen echte hits meer en na ‘78 kwam het einde van zelfs dat marginale succes, maar ze zijn altijd blijven toeren en nog steeds heel actief in het ‘Golden Oldie’ circuit. Ze waren onder andere de ‘openings-act’ van het California Jam festival in 1974 voor meer dan 250.000 mensen, waar groepen als Black Sabbath, Emerson, Lake & Palmer, Deep Purple, Earth, Wind & Fire, Seals & Crofts en Eagles acte de présence gaven.