The Newtown Neurotics – Hypocrite (1979)
Pantheon – Daybreak (1972)
Lionel Morton – Waterloo Road (1969)
Michel Delpech – Ce Lundi-la (1975)
Poco – Shoot For The Moon (1982)
The Cryan’ Shames – It Could Be We’re In Love (1967)
John Mellencamp – Hurts So Good (1982)
Junior Walker & The All Stars – Shake And Fingerpop (1965)
Cockney Rebel – Judy Teen (1974)
Ellis – El Doomo (1972)
Mahalia Jackson – Nobody Knows The Trouble I’ve Seen (1966)
Dexter Wansel – The Sweetest Pain (1979)
The Motions – Wedding Of The Hundred Brides (1969)
Meat Loaf – What Ever Happened To Saturday Night (1974)
John Hiatt – Down Home (1975)
Family Child – He (1973)

John Mellencamp – Hurts So Good:

Het is alweer 40 jaar geleden dat ik met een collega een reis door Australië gemaakt heb. Sydney, Brisbane, Gold Coast, Cairns, Townsville, een uitstapje naar Fiji en Melbourne. Wat onmiddellijk opviel was de ‘laid-back’ mentaliteit van de Aussies. No worries, mate. Iets anders wat opviel was het gebrek aan goede koffie. In die tijd waren er nog geen koffiebarretjes en het bruine goud kwam uit een busje: poeder met heet water. Jakkes. We hebben uiteindelijk ergens bij een Italiaan echte koffie kunnen drinken, maar vier espresso’s waren misschien iets te veel van het goede. Een tikje hyper achter het stuur van de huurauto.

De hele dag hadden we de radio aan om de Australische hits van toen te kunnen beluisteren; heel anders dan dat wat we in Nederland gewend waren. Veel meer rock, waaronder de brulboei Jimmy Barnes met zijn band Cold Chisel. Op dat moment de grootste act Down Under. Een elpee kopen was geen optie, want dat ding wil je geen vijf weken meezeulen. Daar heb ik spijt van gekregen, want in Nederland kon ik lange tijd niets van hen vinden.

Een andere artiest die in Nederland nog onbekend was en vaak te horen was John ‘Cougar’ Mellencamp. It Hurts So Good schalde er door de speakers. Een lekker rocknummer en bij terugkeer in Nederland heb ik de elpee – American Fool – gekocht; Jack & Diane staat er ook op. In die dagen was zijn artiestennaam nog John Cougar (poema); een idee van zijn manager, die het Duitse Mellencamp te ingewikkeld vond. I went to New York and everybody said, You sound like a hillbilly. And I said, Well, I am. So that’s where he came up with that name. I was totally unaware of it until it showed up on the album jacket. When I objected to it, he said, Well, either you’re going to go for it, or we’re not going to put the record out. So that was what I had to do… but I thought the name was pretty silly. American Fool werd zijn grote doorbraak en onmiddellijk heeft hij bedongen dat Mellencamp toegevoegd werd. Pas in 1991 werd de poema definitief losgelaten.

Family Child – He:

In mijn voortdurende zoektocht naar vergeten pareltjes uit de popmuziek vond ik onlangs He. Het stond in 1973 twee weken in de Tipparade (#4) om daarna in de vergetelheid te verdwijnen. Er waren twee uitvoeringen bij de platenboer te koop: Today’s People en Family Child. Today’s People waren Yar & Yana oftewel Paul & Lana Sebastian; de Iraanse broer en zus die zich in Frankrijk ophielden en in de jaren zeventig hits schreven voor Mireille Mathieu, Dalida (Gigi L’amoroso) en zelfs Theo ‘The Shoes’ Vaness.

Family Child had in mijn oren de betere versie: wat voller en bombastischer. Deze hippie-achtige groep à la Les Humphries Singers was een gemêleerd gezelschap, maar de diverse informatiesites spreken elkaar nogal tegen. Volgens de één waren leden de Duitsers Bernd Vonficht (later producer) en Utta-Maria de Avilés (die begin jaren tachtig twee albums zou opnemen) en Jamaicaan Tony Gregory. Hij was in de periode 1960-1963 de zanger van Byron Lee & The Dragonnaires. In dezelfde periode heeft hij in Londen een album opgenomen (One More Time) die te boek staat als Tony Gregory & Family Child met daarop He, die als een lokkertje erbij gezet is. De hoes geeft geen enkele informatie wie Family Child zou zijn.

Een andere site noemt de band Family Tree (uit München) met daarin onder andere Timothy Touchton (later Love Generation), Renate Bilsbury (later Les Humphries Singers), Tony Gregory en Donna Summer. Deze latere koningin van de disco is haar carrière in Duitsland begonnen met onder andere een rol in de Duitse versie van Hair. Haar versie van Aquarius (Wasserman als Donna Gaines) kon gelukkig geen potten breken. Haar internationale doorbraak begon in de Sjef van Oekel Show waar ze in een tenenkrommende sketch voor The Hostage speelde, maar het werd in Nederland wel een tophit. De rest is geschiedenis. Maar grappig genoeg en ondanks dat Family Tree stevig in de gospel zat komt nergens het lied He boven drijven.

De derde infosite stelt dat Family Child van Nederlandse komaf zou zijn, maar anders dan dat de single op het Pink Elephant-label is uitgebracht kon ik nergens het bewijs vinden.