Hermínia Silva – A Hermínia Canta Yé-Yé (1970)
Velvett Fogg – New York Mining Disaster (1969)
Blue Nile – Tinseltown In The Rain (1984)
Nick Drake – ‘Cello Song (1969)
Manfred Mann’s Earth Band – Spirits In The Night (1975)
Big Danny Oliver – Sapphire (1958)
Jack van Poll – Catchup (1972)
Nancy Sinatra & Lee Hazlewood – Sand (1968)
Peter Gabriel – Here Comes The Flood (1977)
John Miles – The Right To Sing (1983)
Hardin & York Ft. Charlie McCracken – Freedom (1974)
The Epics – My Little Girl (1965)
Michel Polnareff – Lipstick (1976)

Manfred Mann’s Earth Band – Spirits In The Night:

De voorloper van de Earth Band brak in 1964 door met het thema (5 4 3 2 1) voor het  popmuziek  televisieprogramma Ready Steady Go, gevolgd door de internationale hit Do Wah Diddy Diddy. De hits zouden blijven komen tot en met 1969, waarna Manfred Mann de plug er uit trok en Chapter Three oprichtte: een experimentele jazzrock band. Weinig succesvol werd de groep na een jaar opgeheven en startte hij de Manfred Mann’s Earth Band. Tot 1975 had ook deze groep marginaal succes. Slechts één single, Joybringer, wist de top 10 in Engeland te behalen.

In 1976 nemen ze een cover op van Bruce Springsteen’s Spirit In The Night. De eerste release met zanger Mick Rogers kon geen potten breken, maar een hernieuwde uitgave met vervanger Chris Thompson betekende een redelijke hit. Belangrijker was dit de start van het nieuwe geluid van de groep; zwaar toetsenwerk, verschillende harmonieën in de melodie en de hese zang van Thompson.

De opvolger The Roaring Silence is hun beste album met louter hoogtepunten en de internationale tophit Blinded By The Light, wederom een cover van The Boss. In 1980 namen ze overigens nog een derde cover van hem op: For You.

Greasy Lake in Spirits In The Night is een fictie meer in de staat New York, gekozen als metafoor omdat zwervers het meer gebruikten om te baden en hun borden en bestek in te wassen. Deze mensen hadden de bijnaam Gypsy Angels c.q. Spirits In The Night. Ik ben een Springsteen-fan, maar in alle eerlijkheid moet ik constateren dat alle drie de covers van Manfred Mann eigenlijk interessanter zijn.

Peter Gabriel – Here Comes The Flood:

Waar begin je voor een beter milieu? Want er zijn nogal wat probleempjes: broeikaseffect, grond- en drinkwaterverontreiniging, fijnstof en luchtverontreiniging, bodemverontreiniging, effecten van oorlogsvoering en overbevolking.

Natuurlijk sorteer ik mijn huishoudelijk afval, maar ik zie nog te vaak dat bij de vuilstort alles op de grote hoop gaat. Ik probeer verstandig met de auto om te gaan, maar sta regelmatig in de file omdat men vergeten is het rode kruis boven een rijbaan uit te zetten of domweg weigert de extra baan te laten gebruiken. Maar dit zijn druppels in een oceaan vergeleken met de grove milieudelicten, zoals illegale lozingen ter winstvermeerdering. Zo lang deze misdaden feitelijk niet serieus genomen worden en de veroorzakers er met een tikje op de hand er van afkomen, zal het bedrijfsresultaat vrijwel altijd belangrijker zijn dan de gezondheid van de planeet en haar bewoners.

Van alle artiesten is Peter Gabriel wellicht degene die het meest politiek en sociaal betrokken is bij het wel en wee van de mens op Aarde. Hij mocht reeds diverse onderscheidingen ontvangen voor zijn inspanningen. Op zijn eerste soloalbum stond het epische Here Comes The Flood wat met een beetje fantasie over het einde van de wereld gaat als gevolg van een milieuramp of over opwarming met als gevolg het stijgen van de zeespiegel.

Gabriel wilde het als een rustig stuk op de piano op het album hebben, maar producer Bob Ezrin – verantwoordelijk voor de productie van Pink Floyd’s The Wall – voegde instrumenten toe en maakte het een bombastisch geheel. In de live-uitvoering zingt Gabriel het uitsluitend met begeleiding van een piano of synthesizer. Persoonlijk vind ik beiden mooi.