Steve Miller Band – Going To Mexico (1970)
Maria Dallas – Ambush (1967)
Jo Mama – Love Is Blind (1971)
Sharif Dean – Do You Love Me (1972)
The 5th Dimension – Up, Up And Away (1967)
Blackfoot – Highway Song (1979)
De Cylinders – I Wanna Get Married (1980)
The Creation – How Does It Feel To Feel (1967)
Michael Franks – Popsicle Toes (1975)
Pablo Abraira – Una Bomba Atómica De Amor (1977)
The Who – Love Reign O’er Me (1973)
The Groupies – I’m A Hog For You (1966)
Jr. Walker & The All Stars – Walk In The Night (1972)
Warren Barker – Gunsmoke (1968)
Shirley Bassey – Make The World A Little Younger (1973)

Michael Franks – Popsicle Toes:

Vaste klant zijn heeft z’n voordelen. In mijn jeugdjaren spendeerde ik een groot deel van mijn verdiende pecunia in de lokale platenzaak. Hans, de verkoper, was in de weekenden DJ in een Haagse dancing en vele andere DJ’s bestelden via hem de nieuwste platen, die hij dan vanuit de U.S.A. importeerde. Hij kende mijn brede smaak en regelmatig gaf hij mij bij binnenkomst een LP met de simpele opdracht: Kopen! Deze keer kreeg ik hem vragend aan, want de hoes van de LP kon moeiteloos meedingen naar saaiste ooit en de titel leek op een Boeddhistische mantra. Er volgde een herhaling van de opdracht: Kopen!!!

En zo kwam ik dus in het bezit van The Art Of Tea van Michael Franks. Hij is een singer/songwriter met een stem die uitermate geschikt is voor luchtige (slaapkamer) jazz en fusion; het geeft een zomers gevoel met een briesje wind. Overigens waren de opvolgers uit de ‘jaren ’70’ Sleeping Gypsy, (mijn favoriet) Burchfield Nines en Tiger In The Rain minstens zo goed. The Art Of Tea kent geen zwakke momenten met liedjes als Eggplant, Monkey See-Monkey Do en Jive. Echter, nu blijkt dat zijn ‘signature song’ ook op deze schijf staat; een lied over ijstenen… nee, niet stenen, maar tenen; zo van waar is die warme kruik.

We hebben het allemaal wel eens meegemaakt; lig je net lekker warm onder de dekens, besluit je partner de ijskoude voeten even aan je te warmen. Dat zijn van die momenten dat je… Franks moet een soortgelijke ervaring hebben gehad, want hoe kom je anders met een lied op de proppen over deze ijzingwekkende gebeurtenis? Of is hij wellicht een voetenfetisjist met een masochistische inslag? Persoonlijk ben ik van de oerkreten gevolgd door een tijdelijk gebrek aan begrip. En meestal krijg ik dan te horen dat er toch een reden moet zijn om met me getrouwd te zijn. Kennelijk weet Franks beter met de situatie om te gaan, want hij omschrijft deze ijslollies met opbouwende kritiek en op geografisch erotische wijze:

You got the nicest North America
This sailor ever saw
I’d like to feel your warm Brazil
And touch your Panama
But your Tierra del Fuegos
Are nearly always froze

Er zijn vele covers van deze klassieker, waaronder The Manhattan Transfer (saai) en Diana Krall. Zij heeft een zwoele ietwat hese stem die je doet vermoeden dat er meer te gebeuren staat, maar had haar toenmalige bijslaap koude patatten? Was dat de diepzinnige reden dat ze Popsicle Toes ter hand voet nam? Of moeten we haar huidige man, Elvis Costello, even bellen over de voeten van zijn vrouw? Is hij soms een wellievende en begrijpende gade, die de gebeurtenis afdoet als onderdeel van de echtelijke plichten? Afijn, wanneer ik zou moeten kiezen tussen ijstenen, hamertenen of zweetvoeten ga ik toch maar voor de ijstenen. Deze zijn tenslotte tijdelijk en een goed excuus om op aangename wijze de bloedsomloop te verhogen.

Pablo Abraira – En El Fondo De Tu Alma:

Januari 1993: op naar Spanje voor een bezoek aan een oude vriend van de familie. Cees woonde sinds de jaren zestig in Barcelona. Als boezemvriend en collega van mijn vader kwam hij regelmatig over de vloer. Altijd goed voor een geintje of een snedige opmerking. Gezelligheid troef. Het was Cees die mij meenam naar de bioscoop voor een erotische fantasy horror film, La Bête, om zelf na tien minuten in slaap te vallen en tot grote hilariteit van de medebezoekers regelmatig te snurken. In 1983 deed hij als laatste kunstje nog wat free-lance werk als reisleider en twee reizen bestierden we samen de groepen Amerikanen. Heel veel gelachen, want een vos verliest zijn streken niet.

Cees wist van mijn liefde voor muziek en in 1977 nam hij het debuutalbum van Pablo Abraira mee; op dat moment dé ster van de Spaanse muziek. Melodische liedjes met een vleugje Barry Manilow met teksten over (verloren) liefdes. 30 de Febrero staat vol van prachtige composities zoals Una Bomba Atómica De Amor en Gavilán O Paloma. Vanaf dat moment bracht hij elk jaar het nieuwe album van Abraira mee; de teller stopte uiteindelijk op vijf elpees, waarvan de twee laatste toch net iets minder waren. Hierna speelde Pablo Abraira voornamelijk in musicals als Evita en Jesus Christ Superstar en ging acteren.

Tijdens ons verblijf moest ik natuurlijk een platenwinkel in, want de elpees waren letterlijk grijs gedraaid en ik hoopte een verzamel-ceedee van Abraira te scoren. Net voorbij de Ramblas had ik geluk; uit een la kwam een dubbelaar met al zijn mooiste liedjes van de vijf albums boven water. Herinneringen en geluk op een zilveren schijfje.