Love Committee – Cheaters Never Win (1978)
Creedence Clearwater Revival – Born On The Bayou (1969)
Daniel Sentacruz Ensemble – Soleado (1974)
Connie Stevens – Sixteen Reasons (1959)
Focus – Black Beauty (1973)
Rings & Things – Strange Things Are Happening (1968)
38 Special – Caught Up In You (1982)
Dawn Penn – You Don’t Love Me (1967)
LaBelle – Isn’t It A Shame (1976)
Adriano Celentano – Il Ragazzo Della Via Gluck (1966)
Ron Wood – I Can Feel The Fire (1974)
The Losers – Mexico (1965)
Holly & The Italians – Tell That Girl To Shut Up (1979)
Sam Fonteyn – Bond Street Parade (1969)

38 Special – Caught Up In You:

In 1981 heb ik ze nog live gezien. 38 Special was in Nederland een onbekende rockband, die het jaar daarvoor met hun derde album waren doorgebroken. Het album Wild-Eyed Southern Boys was net een half jaar eerder uitgekomen en scoorde dubbel platina. De single Caught Up In You zou hun eerste Billboard Hot 100 Top 10 notering worden.

De zanger van de band was Donnie van Zant; een broer van Ronnie die de zanger van Lynyrd Skynyrd was. Sinds 2004 hebben ze geen nieuwe albums uitgebracht. De band bestaat nog steeds, maar van de originele bezetting is alleen Don Barnes nog actief.

Dawn Penn – You Don’t Love Me:

Elke keer wanneer ik het huisje van de inspecteur in de serie Death In Paradise zie loopt het kwijl in mijn mond. Aan het strand met een houten veranda uitkijkend over de zee en strand. Een palmboom midden in het huis. En op korte afstand van een leuk centrum met aantrekkelijke barretjes. Doe er een goede internetverbinding bij en ik pak mijn koffers. Wat kan een mens nog meer wensen dan rust, zon en strand op een tropisch eiland. De opnamen voor de serie zijn overigens op Guadeloupe gemaakt, maar er zullen ongetwijfeld gelijkwaardige diverse idyllische plekjes in het Caraïbisch gebied te vinden zijn.

In gedachten zie ik mij lekker in de schaduw naar mijn favoriete muziek luisteren of vanaf het veranda de zon in de zee zien vallen. Altijd een beetje wind, en bijna altijd mooi weer. In de serie hoor je ook altijd een lekker reggae-deuntje op de achtergrond. Geen raggamuffin, toasting of dub, maar gewoon reggae met een lome beat.

Persoonlijk vond ik reggae en ska na 1985 niet echt spannend meer, maar zo af en toe kwam er toch een deuntje voorbij dat perfect bij het zonnige gevoel van zon, zee en strand paste. Nu was Dawn Penn’s You Don’t Love Me wel een remake van haar rocksteady-single uit 1967, die ze op 15-jarige leeftijd maakte. De nieuwe versie – 27 jaar later – was iets sneller en pittiger dan haar eerste opname dat overigens niet het origineel is. Het lied is namelijk gebaseerd op een blueslied van Willie Cobbs (1961) en hij had weer leentjebuur gespeeld bij Bo Diddley: She’s Fine, She’s Mine uit 1955. De aangepaste tekst kwam uit de pen van Penn, nadat een relatie stuk gelopen was. Het zou haar enige hit blijven.