Stoney & Meatloaf – It Takes All Kinds Of People 1971)
Frankie Laine – Rawhide (1958)
Crosby, Still & Nash – Southern Cross (1982)
The Elgins – It’s Been A Long Long Time (1967)
Bryan Ferry – Sympathy For The Devil (1973)
Everly Brothers – Temptation (1961)
Liberation Of Man – You’re My Number One (1976)
Herman van Veen – Liefde Van Later (1969)
The Manhattan Transfer – Shaker Song (1979)
The Merry-Go-Round – Listen, Listen! (1967)
Diana Ross, Marvin Gaye, Stevie Wonder & Smokey Robinson – Pops, We Love You (1978)
The Peanut Butter Conspiracy – Living Dream (1967)
ZZ Top – La Grange (1973)
John Mayall & The Bluesbreakers – Looking Back (1969)
New Riders Of The Purple Sage – Contract (1972)
Hombres – Let It Out (1967)

Crosby, Still & Nash – Southern Cross:

Binnen de Westcoastpop is altijd met verlangen over de Grote Oceaan weggekeken. Bij The Beach Boys gebeurde dat nog vol romantische ideeën over surfen en leuke meisjes. Dennis Wilson schilderde op z’n enige solo-elpee Pacific Ocean Blue een zorgelijker beeld en stond stil bij de milieuvervuiling. Joni Mitchell was ook al minder positief. Op haar eerste trip naar Honolulu zong ze al over de teloorgang van het paradijs Hawaï: They paved paradise and put up a parking lot. Eagles waren in The Last Resort evenmin optimistisch. Ronduit cynisch zelfs; Amerika is verdorven door het kapitalisme en Californië, ooit de beloofde staat van de hippies, zal ten onder gaan aan het Westerse vooruitgangsdenken. Zelfs Hawaï is niet meer veilig, zo treurde Glenn Frey.

Stephen Stills geloofde in 1982 nog wel in de romantiek van de Zuidzee. Voor de comebackelpee Daylight Again van Crosby, Stills & Nash bewerkt hij de song Seven League Boots tot Southern Cross. De hoofdpersoon in Stills’ Southern Cross zeilt over de Pacific. Stills is op de vlucht voor de herinneringen aan een ongelukkige, op de klippen gelopen relatie. Daylight Again leverde Crosby, Stills & Nash met Wasted On The Way hun laatste Amerikaanse Top 10-hit op, maar Southern Cross is het beste nummer van het album.

Bryan Ferry – Sympathy For The Devil:

Dit iconische lied markeerde de publieke tegenstelling tussen The Beatles en The Rolling Stones: de nette jongens versus de ruige rockers. In die dagen waren upper class Marianne Faithful en Mick Jagger nog een stelletje en zij introduceerde nieuwe ideeën en boeken, zoals The Master And Margarita door Mikhail Bulgakov. Hierin wordt de duivel als een wereldse man neergezet; een man of wealth and taste. Alhoewel de pers stelde dat The Stones in occulte zaken geïnteresseerd zou zijn gaat het het lied over de donkere zijde van de mens. Ten tijde van het componeren was er veel onrust in de wereld en er wordt naar een aantal zwarte tijden in de geschiedenis: de kruisiging van JC, de Russische revolutie, de Tweede Wereldoorlog en de Kennedy-moorden. Het lied kreeg een extra donker randje nadat tijdens het optreden op Altamont in 1969 vlak daarna een jongen door de Hell’s Angels vermoord werd. Hier valt daar meer over te lezen.

Sympathy For The Devil is circa 125 keer gecovered, waaronder op verschrikkelijke wijze door Sandie Shaw. De uitvoeringen van Blood, Sweat & Tears en Guns ’n Roses behoren tot de betere, maar er is er eentje die het origineel naar de kroon steekt. In 1973 komt Roxy Music’s Bryan Ferry met zijn eerste solo-album. Uitsluitend covers; een systeem dat hij zijn hele solocarrière vol zou houden. Soms slecht, soms matig en soms geweldig. Sympathy For The Devil wordt door hem misschien nog wel smeriger gezongen als het origineel. In sommige passages lijkt hij wel de duivel zelf.