XEX – I’ll Never Go Back To Georgia (1971)
Wanda Jackson – Funnel Of Love (1961)
Barlaston Down – Always (1972)
Engelbert Humperdinck – Two Different Worlds (1967)
Leon Russell – Manhattan Island Serenade (1972)
Tony Joe White – Soulful Eyes (1976)
Antoine – Les Elucubrations d’Antoine (1968)
Trinity – 002 345 709 (That’s My Number) (1976)
Wings – Give Ireland To The Irish (1972)
Mike Batt – The Winds Of Change (1980)
Joe Walsh – Rocky Mountain Way (1973)
Barbara Randolph – You Got Me Hurtin’ All Over (1967)
Apollo 100 – Joy (1971)
Icarus – You’re In Life (1968)
Toto – Miss Sun (1977)
Andy Williams – (Where Do I Begin) Love Story (1971)

Wanda Jackson – Funnel Of Love:

Wanda klonk als het spreekwoordelijke niet zonder handschoenen aan te pakken katje. Een wild wijf voor die tijd of, beter, een jonge vrouw die wist wat ze wilde, en dat zat er al vroeg in. Van kleins af aan zong Wanda en speelde ze gitaar, daartoe aangemoedigd door haar vader, zelf een muzikant. Net van highschool mocht zij haar eerste single opnemen: You Can’t Have My Love, een country & roll niemendalletje, dat in 1954 op #8 piekte in de Billboard Magazine Most Played Country & Western in Juke Boxes-chart. Haar kostje was gekocht, ook al wees de platenbaas van Capitol Records haar af, want: Girls don’t sell records. Ze stapte gewoon naar de volgende maatschappij en mocht tekenen bij Decca.

Samen met pa toerde ze in het country-circuit door het land, waarbij ma haar aankleedde. Niet de gebruikelijke cowgirl-outfit, maar elegante, hooggehakte looks. Wanda warmde toen ook regelmatig de zaal op voor Elvis. Met hem had ze kort een relatie en het was hij die haar stimuleerde om de rockabilly-kant uit te gaan, de stroming waarvan zij later dus tot Koningin werd benoemd. Later keerde zij terug naar de country en deed wat gospel om vanaf de eighties weer de rockabilly te omarmen.

Funnel of Love was in ’61 een B-kantje, maar kreeg goede kritieken en in de loop der jaren werd het een publieksfavoriet.
Met dank aan Willem Kamps

Antoine – Les Elucubrations D’Antoine:

Franstalige popmuziek is veel meer dan chanson alleen. In de late jaren ’60 werden nogal wat artiesten beïnvloedt door hetgeen The Beatles over de hele wereld teweeg brachten. In Frankrijk resulteerde dit in de Yé-Yé-beweging, waarbinnen piepjonge zangeressen als France Gall en Françoise Hardy op de vleugels van She Loves You een Franse slinger gaven aan de ontluikende jongerencultuur.

Waren er eigenlijk ook Yé-Yé-boys? Vast wel, maar die werden minder nadrukkelijk met de scene geassocieerd dan de dames. Iemand als Antoine zou wat mij betreft prima als mannelijk boegbeeld hebben kunnen figureren. Opgeschoten, langharig tuig dat het establishment wel even zou komen opschudden met een mix van garagerock en Bob Dylan. Ondersteund door een snerpende mondharmonica en een begeleidingsband die vast niet zomaar Les Problèmes heette, vuurde Antoine zijn tirades over burgerlijke bekrompenheid op het publiek af.

In het nummer Les Elucubrations d’Antoine moet ook volksheld no. 1 Johnny Hallyday het ontgelden, wat Antoine betreft is die in 1966 al zwaar passé. Les Elucubrations d’Antoine groeide overigens uit tot een nummer 1-hit en zou op zijn tweede album een vervolg krijgen met de minstens zo vermakelijke sneer Contre-Elucubration Problèmatiques (Had je moeder de pil maar genomen, dan was jij hier niet geweest om mij te bekritiseren, druiloor).
Met dank aan Quint Kik