Souther-Hillman-Furay – Fallin’ In Love (1974)
Diz & The Doormen – Bluecoat Man (1982)
Carla Thomas & Otis Redding – Tramp (1968)
Jan Akkerman & Kaz Lux – Eli (1976)
David Soul – It Sure Brings Out The Love In Your Eyes (1978)
The Sharons – I Can’t Believe (You’ve Been My Little Girl) (1968)
Joe Thomas – Plato’s Retreat (1978)
Jim Pepper – Witchitai-to (1970)
Charles Aznavour – La Bohème (1965)
Sami Jo – Tell Me A Lie (1973)
John Barry – The Magnificent Seven (1960)
Cactus – Feel So Good (1970)
The Tremeloes – Here Comes My Baby (1967)
Chi Coltrane – Hallelujah (1974)

Jan Akkerman & Kaz Lux – Eli:

Eén van de beste en meest invloedrijke gitaristen ter wereld. Een positie die beslist niet alleen te danken is aan de uitverkiezing tot werelds beste gitarist in het Engelse blad Melody Maker, maar ook en vooral door zijn altijd gewaagde en inventieve spel en zijn drang zichzelf te blijven ontwikkelen. Iedereen in Nederland heeft wel eens van Jan Akkerman gehoord of iets van hem gehoord. Ik noem even in chronologische volgorde de bands waar hij zijn snaren heeft beroerd: Johnny & His Cellar Rockers, The Hunters, Brainbox, Focus, Solution en Five Great Guitars (met onder andere Erwin Java en Harry Sacksioni) of zijn samenwerking met onder andere Hans Dulfer, Neerlands Hoop, Ramses Shaffy, Herman Brood, Kayak, Normaal, André Hazes, Specs Hildebrand, Bert Heerink en Henny Vrienten. Zijn voorbeelden zijn Eric Clapton, B.B. King, Julian Bream en Frank Zappa.

Na het vertrek bij Focus heeft hij in de jaren zeventig enkele hoogstandjes uitgebracht met Tabernakel, Eli (met Kaz Lux), Jan Akkerman en Aranjuez (met Claus Ogerman). Vanaf de tachtiger jaren was het commercieel stil, terwijl hij een aantal schitterende albums gemaakt heeft met The Noise Of Art, Puccini’s Cafe en de live-registratie 10.000 Clowns On A Rainy Day; een bewijs dat een concert zonder zang een beleving kan zijn. In 1998 werkte hij mee aan Blues Root van Curtis Knight. De zang van de oude (kortstondige) kompaan van Jimi Hendrix had duidelijk zijn beperkingen, maar het  vingerwerk van Sam Mitchell en Akkerman behoort tot het allerbeste gitaarspel dat ooit op de plaat gezet is. Blind kopen!

In de Amsterdamse Jordaan geboren Jan (1946) kreeg op 5de al les op de klassieke gitaar. Schoollessen konden hem maar matig bekoren: Ik ben iemand die zich nooit onder het gezag van een ander heeft kunnen plaatsen. Ik doe gewoon wat ik zelf denk te moeten doen. Ik nam mijn gitaar stiekem mee naar school. Ik zorgde dat ik de klas werd uitgeschopt en dan ging ik naar de kaartenkast, waar ik mijn gitaar had verstopt om daar stilletjes te spelen.  Op zijn 15de richtte – nadat hij in zijn eigen bandje The Friendships ervaring had opgedaan – Johnny & His Cellar Rockets op om vier jaar later de naam in de meer volwassen naam The Hunters te veranderen. Beide bands hebben een stevige hit met achtereenvolgens Melody In F Rock en Russian Spy And I.

Akkerman heeft een onbuigzaam karakter, maar is verschrikkelijk loyaal naar vrienden. Tegenwoordig zeggen we dat er een gebruiksaanwijzing bij moet zitten, maar een groot deel van zijn dwarsheid is terug te voeren op zijn slechte ervaringen met mensen, die royalties inpikten of hem wilden gebruiken of zakelijk uitbuiten. De kop gaat in de wind en de media waren er als de kippen bij om hem als een moeilijke jongen af te schilderen. Ten tijde van Focus hadden zowel Thijs van Leer als hij buitengroepse activiteiten, die door het management gedoogd werden. Toen ik de titel van beste gitarist had verworven werd ik met dreigtelefoontjes uit studiosessies gehaald bij Eric Clapton, The Beach Boys en Dave Mason. Op straffe van contractbreuk mocht ik niet met anderen samenspelen. Pure jaloezie.

In 1974 traden zowel Thijs van Leer als Jan Akkerman op bij het Grand Gala du Disque. Beiden kregen een Edison: Van Leer vanwege zijn Introspection en Akkerman met Tabernakel. Na minder dan één minuut verliet de gitarist op eigen initiatief het podium tijdens het dicht-bekeken rechtstreekse TV-programma. Tijdens de repetities had hij problemen met de strijkers in het orkest, waarop hij stelde dat die zeikerds van strijkers niet nodig had en in zijn eentje het podium op zou gaan. Hij zat nog niet half op zijn krukje, toen hij ‘Olé’ uit de orkestbak hoorde roepen. Dat was de druppel en Akkerman liep weg.

David Soul – It Sure Brings Out The Love In Your Eyes:

Enkele weken geleden kwam Baretta, een politieserie uit de jaren ’70, ter sprake. Een andere politiedetective die hoge ogen op de vaderlandse beeldbuis gooide was Starsky & Hutch (Paul Michael Glaser & David Soul). Piratenzender Veronica werd in 1974 gedwongen hun uitzendingen van het zendschip Norderney te staken en was aan land gekomen. In 1976 hadden ze uitzendrechten voor 2 à 3 uur per week, waarin Starsky & Hutch de publiekstrekker was. Een vlotte serie vol actie en een vlammend instrumentaal intro gespeeld door jazzfusiongigant Tom Scott (Gotcha). Door het succes van de serie onder met name de jeugd kreeg Veronica uiteindelijk de dubbele A-status.

David Soul kon dankzij de bekendheid een oude droom realiseren en ging zingen. Het leverde hem vijf softpop Top 15 hits op, waarvan twee keer de toppositie in de V.S. met Don’t Give Up On Us en Silver Lady. Hij zou vier albums maken plus een nageboorte in 1997.