Uitzending op de stream van 192 Radio, zondag 8 januari 2023 20.00 – 22.00 uur + vrijdag 13 januari 2023, 23.00 – 01.00 uur.
Presentatie: Dirk van Dijk en Frans de Graaff

1e uur

Misschien vind u het verrassend om de naam van Scott McKenzie in de lijst te zien. Die kennen we immers alleen van San Francisco? Nou, dat ligt iets genuanceerder. Zijn moeder had een vriendin met een zoon van zijn leeftijd, die John Philips heette. Samen vormden ze diverse groepjes, natuurlijk als eerste een doowop-groep, want zo ging dat in die tijd. Maar in 1961 veranderde dat, toen werd het folk. Met een andere kennis, Dick Weissman, werd een folkgroepje opgericht, dat zowaar succes had. Na een geijkt begin, met nummers als 500 Miles en Kumbaya, werd het serieuzer en mochten ze een stel singles en albums opnemen. Maar ja, toen kwamen de Beatles… John Philips begon een nieuw groepje, en even overwoog Scott om zich daarbij aan te sluiten (zie foto), maar algauw ging hij zijn eigen weg.

• 01 It’s alright – Adam Faith and the Roulettes (97)
• 02 I want you to be my boy – Exciters (98)
• 03 Fancy pants – Al Hirt (95)
• 04 Look in your eyes – Scott McKenzie
• 05 Boy from New York City – Ad Libs (90)
• 06 Bye bye baby – Four Seasons (87)
• 07 Tonight I’m gonna dream – Chiffons
• 08 Cousin of mine – Sam Cooke (81)
• 09 Thanks a lot – Brenda Lee (83)
• 10 My girl – Temptations (76)
• 11 The boy next door – Standells (134)
• 12 This diamond ring – Gary Lewis (65)
• 13 I’ll be there – Gerry and the Pacemakers (19)
• 14 Amerikaanse top 10
• 15 I’ll follow the sun – Beatles (For Sale)
• 16 He couldn’t care less – Peggy March
• 17 You’re the only world I know – Sonny James(1 Country)
• 18 Fall away – Eddie Albert (130)
• 19 Little miss heartbreak – Tommy Roe
• 20 The umbrellas of Paris – Kai Winding

2e uur

Mike Hurst was lid van The Springfields, en zodra die ermee ophielden begon hij, net als Dusty, solo-nummers op te nemen. Want hij had best wat in zijn mars, die Mike. Alleen, die singles deden niet zoveel (deze van vandaag was een ‘climber’ bij Radio London, maar dat was het wel). Maar hij bleek nog veel meer talentren te hebben, met name als songwriter en producer. Marc Bolan en Cat Stevens waren twee van zijn eerste protegées. En dat was nog maar het begin…

En, zou de versie van Cilla Black net zo’n succes worden als die van The Righteous Brothers?

Frans de Graaff

• 01 Keep searching – Del Shannon (30 UK)
• 02 Sacre Charlemagne – France Gall
• 03 Ich will immer auf dich warten – Brenda Lee (38)
• 04 Frater Venantius – Wim Sonneveld (37)
• 05 Letkiss – Gudrun Jankiss (34)
• 06 NL top 10
• 07 Yes I will – Hollies(alt)
• 08 The last time you’ll walk out on me – Mike Hurst
• 09 Ti Amo – Sergio Endrigo (7 in It)
• 10 Everybody knows – Dave Clark Five (47)
• 11 I’m lost without you – Billy Fury (32)
• 12 bijdrage Frank van Heerde
• 13 Come tomorrow – Manfred Mann (26)
• 14 Going out of my head – Dodie West (39)
• 15 Promised land – Chuck Berry (49)
• 16 You’ve lost that loving feeling – Cilla Black (35)
• 17 Engelse top 10
• 18 Di fronte al amore – Dusty Springfield
• 19 Froken Fraken – Sven Ingvars(Sofietje)
• Terugluisteren Playback 8 januari 1965, 1e uur:
  Wat jammer toch dat de damesgroepjes zo te lijden hebben onder de British Invasion. Was dat dan toch vooral een jongenszaak? Dames lijken even bijna onzichtbaar in de hitparades, behalve dan in Nederland, want wij lopen achter. Wij blijven de Imca Marina’s koesteren. Of druk ik me nu wel erg seksistisch uit? Het woord ‘damesgroepjes’ alleen al, dat kan toch niet, Frans! Laat me dan in ieder geval duidelijk maken dat ik zeer gecharmeerd ben van groepen als de Shangri Las en ook Reparata and the Delrons. Smullen!

  Trouwens, de bijdragen van de solo-dames liegen er ook niet om, vandaag. Ik twijfel bijvoorbeeld of ik de Crying Game van Dave Berry beter vind dan die van Brenda Lee vandaag. En het arrangement van het nummer van Little Eva is fantastisch!

• Terugluisteren 8 januari 1965, 2e uur:Ach, die arme Tony Rivers and the Castwaways! Wel negen singles maakten ze, maar succes? Ho maar. Vocaal waren ze één van de beste groepen in die jaren, en Tony Rivers zag er ook prima uit (onderste rij, midden), maar om een of andere reden sloegen ze niet aan. Repertoire-keuze, waarschijnlijk. Om het leed te verzachten blijven wij ze natuurlijk wel draaien…
  Wat is er eigenlijk terechtgekomen van die Engelse ambities van Rob de Nijs? Het lijkt me dat er in 1964/’65 erg weinig ruimte was voor solozangers van elders, of je moest erg buitenissig zijn zoals P.J. Proby bijvoorbeeld. Maar daar was onze Rob te braaf voor.